خیر - صفحه 1

درآمد

معناىِ : «خير» ، «معروف» ، «بِر» ، «احسان» و «حسنه» كه در مقابل شان «شر» ، «منكَر» ، «اثم» ، «اسائه» و «سيّئه» قرار مى گيرد ، روشن و بديهى است.

فطرى بودن شناخت خير و شر

هر كس با هر گرايش اعتقادى و چارچوب فكرى و مذهبى ، و به طور فطرى، زيبايىِ «خير» و زشتىِ «شر» را تشخيص مى دهد. به سخن ديگر ، شناختِ «خير» و «شر» ، با ذات و حقيقت فطرى انسان ، درآميخته است، كه آفرينش همه انسان ها بدين گونه است كه ذاتا به «خير» تمايل دارند ۱ و از «شر» بيزارند .
از اين رو ، امام صادق عليه السلام در تفسير اين آيه شريف: «وَ هَدَيْنَـهُ النَّجْدَيْنِ ؛۲او را به دو راه ، هدايت كرديم» مى فرمايد:

1.در المقاييس است كه : اصل واژه «خير»، گرايش و تمايل است و از اين رو «خير» گفته شده كه همگان به آن گرايش دارند ، به خلافِ «شر». در معناى «معروف» نيز گفته است كه: ريشه اين واژه، بر پياپى بودن و پيوند دو چيز با يكديگر ، دلالت مى كند و معنايش آرامش و اطمينان است ... . «معروف» ، از آن رو چنين ناميده شده كه دل ها با آن آرامش مى يابد .

2.بلد ، آيه ۱۰ .

صفحه از 15