«لَهُ الْحَمْدُ فِى الاْءُولَى وَ الاْآخِرَةِ .^۱ در اين [سراى] نخستين و در آخرت ، ستايش ، از آنِ اوست» .
«وَ إِنَّ لَنَا لَلاْآخِرَةَ وَ الاْءُولَى .^۲و در حقيقت ، دنيا و آخرت ، از آنِ ماست» .
«وَ لَلاْآخِرَةُ خَيْرٌ لَّكَ مِنَ الاْءُولَى .^۳و آخرت ، براى تو ، بهتر از سراى نخستين است» .
در واقع ، قرآن كريم و نيز احاديث اسلامى ، كلمه «آخرة» را در يكى از بارزترين مصاديق لغوى آن به كار مى برند . از اين رو، هنگامى كه يزيد بن سلام از پيامبر صلى الله عليه و آله مى پرسد : «چرا آخرت را آخرت ناميده اند؟»، ايشان در جواب مى فرمايد :
لاِءَنَّها مُتَأَخِّرَةٌ تَجيءُ مِن بَعدِ الدُّنيا ، لا توصَفُ سِنينُها ، ولا تُحصى أيّامُها ، ولا يَموتُ سُكّانُها .^۴چون آن متأخّر است و پس از دنيا مى آيد . سال هاى آن وصف ناشدنى ، و روزهايش ناشمردنى هستند و ساكنان آن ، هيچ گاه نمى ميرند .
و از امام على عليه السلام در وجه تسميه آخرت نقل شده كه :
سُمِّيَتِ الآخِرَةُ آخِرَةً ، لاِءَنَّ فيهَا الجَزاءَ وَالثَّوابَ .^۵آخرت ، آخرت ناميده شده است ؛ چون سزا و پاداش در آن جاست.
همان طور كه علاّمه مجلسى توضيح داده، ^۶ مقصود ، آن است كه چون در