تعداد همسران امام حسن(ع)

از نقل های مختلف تاریخی به دست می آید که آن حضرت حداکثر ۸ الی ۱۰ همسر داشته که تعدادی از آنها به صورت کنیز و ملک یمین بوده اند. ولی متأسفانه در کتاب های تاریخی بعضی از مورخین ۲۵۰ و بعضی ۳۰۰ و حتی تا ۴۰۰ همسر برای ایشان ذکر می کنند که این حرف شایعه ای بیش نیست.

چنانچه تاریخ را مطالعه کنیم و صفات ممتاز اخلاقی و شخصیت برجسته حضرت مجتبی(ع) را بشناسیم، برایمان قابل قبول نخواهد بود که شخصی با چنین روح بزرگ و خدایی، علاقه و توجهی خارج از حد متعارف به مسئله ازدواج و زناشویی از خود نشان دهد. پیشوای دوم، در پاک ترین و برجسته ترین خاندان چشم به جهان گشود و تحت تربیت و پرورش امیر مؤمنان(ع) و فاطمة زهرا(س) بزرگ شد.

او یک مرد الهی بود که از تمام امکانات خود ـ نه برای بهره برداری بیشتر از لذّات زندگی، بلکه ـ در راه جلب خشنودی پروردگار و رسیدگی به حال بیچارگان و محرومان اجتماع استفاده می کرد. او در طول عمر خود ۲۵ بار به زیارت خانه خدا رفت و با آنکه مرکب سواری در اختیار داشت، پیاده و گاه پا برهنه خود را به خانه خدا می رساند تا در پیشگاه پروردگار بیشتر ابراز ادب و خضوع کند.[۱]و حتی چندین مرتبه تمام دارایی خود را با فقرا نصف کرد.

در عصر او هیچ کس از لحاظ کثرت عبادت و نیایش و توجّه به خدا به پایه او نمی رسید و هرگاه نام خدا را می برد و یا به یاد روز رستاخیز و عوالم پس از مرگ می افتاد دگرگونی خاصی به او دست می داد. هنگام گرفتن وضو و موقع نیایش، حالت روحی و جذبه معنوی عمیقی که فقط در مردان الهی می توان مشاهده نمود پیدا می کرد و چون به منظور راز و نیاز با خدا به مسجد می رسید، با سوز و گدازی خاص زبان به مناجات و اعتذار به پیشگاه خدا باز می کرد؛ او هرگز خدا را فراموش نمی نمود.[۲]

تضاد و تناقضی که بین آمار همسران و روحیه ای که برای ایشان تصویر نموده اند، کذب بودن قسمتی از آنها را مسلم می کند و در این جا توجه به مطالب مستحکم حقیقت را روشن می کند، که این قبیل اخبار دروغین ساخته و پرداخته از ناحیه عباسیان مخصوصاً در زمان منصور دوانیقی بوده است زیرا در سال ۱۳۷ هجری قمری، منصور دوانیقی روی کار آمد. او در راستای سیاست های ضداسلامی و ضدمردمی و خاموش کردن نهضت های علویان و به خصوص سادات حسنی از هیچ تهمت و جعلی در مورد خاندان اهل بیت(ع) به خصوص امام حسن(ع) دریغ نداشت. به طوری که بعد از قیام سادات حسنی به رهبری «محمد بن عبدالله بن حسن بن علی بن ابیطالب» در سال ۱۴۵ ه ق که تا مرز نابودی خلافت منصور دوانیقی پیش رفت، این خلیفه بی رحم فرمان داد که عبدالله بن حسن، پدر محمد و بسیاری از یاران او را دستگیر نموده و در شهر «هاشمیه» زندانی نمایند.

آنگاه منصور خطابه ای در برابر عده ای از اهل خراسان ایراد نمود که گواه این مطلب است : «... به خدا سوگند، پول هایی را که به حسن(ع) عرضه شده بود پذیرفت و معاویه او را فریب داد و وعده کرد که تو را جانشین خودم خواهم نمود، لیکن او را برکنار کرد و از موقعیتی که داشت به زیر کشید. حسن بن علی(ع) آنگاه به شهر خود مدینه بازگشت روی به زنان آورد، امروز با یکی ازدواج می کرد و فردای آن روز، یکی را طلاق می داد و با این شیوه به سر برد تا در بستر خویش بمرد....»

این حرکت شیطانی منصور و تبلیغات مسموم بنی امیه و بنی عباس سبب شد که مزدوران قلم به دست و دوستان ناآگاه و غیرملتفت به مصالح اسلام، تعداد همسران را از ۸ تا ۴۰۰ نفر شمارند؛ امّا آنگاه که سخن از نام و نشان آنان به میان می آید درمی مانند و تعداد انگشت شماری را معرفی می کنند که این خود دلیل بر این تهمت بزرگ به وجود مقدس امام مجتبی(ع) می باشد.[۳]