1.مشخصات وى در خلاصه پرونده موجود در كارگزينى دانشگاه تهران اين طور آمده: عباس اقبال دارنده شماره شناسنامه ۱۶۵۹، صادره از حوزه ۳ تهران، متولد آشتيان.

2.محمدعلى پنج فرزند به نامهاى سلمان، عباس، ابوالقاسم، معصومه و زهرا داشت. سلمان در سى سالگى درگذشت، ابوالقاسم و معصومه هم بعد از فوت او درگذشتند و زهرا كوچك تر از همه در قيد حيات است. مادرش از زنان آگاه و دلسوز عصر خود بوده است كه پرورش نهال برومندى چون عباس ، مرهون مراقبتهاى مدام و فداكاريهاى اوست. چون درخت برومند را ، تندباد اجل از پاى درآورد ، آن قدر بر فقدان او گريست كه دو ديده اش از بينايى بازماند و ديرى در فراق او پايدارى نتوانست و به جوار رحمت حق پيوست. «با استفاده از رساله تحقيقى دكتر سيد محمد دبير سياقى، ص ۶»

3.ابراهيم دهگان در كارنامه اراك، ص ۲۹۰، آورده است: محمدعلى درتهران وارد دستگاه معتمد السلطنه پدر وثوق الدوله شده و كار سابق [حمامى] را تعهد مى نمايد. عباس پسر او كيف بچه هاى معتمدالسلطنه را به مدرسه مى برد. مى گفتند حمام سر خانه تازه تعمر شده بود. معتمدالسلطنه كه علاقه اى به نظافت داشت متوجه مى شود كه در و ديوار تازه سفيد شده حياط با خط زغالى نوشته گرديده بعد در جست و جوى عامل، معلوم مى شود كه كار پسر محمدعلى بوده او را خواسته و در مقام مؤاخذه مى پرسد: چرا اين كار را كردى؟ عباس با منتهاى شهامت و چهره اى باز و خالى از ترس مى گويد: دوست داشتم كه بنويسم. پسر مگر راغب به خط نوشتن هستى؟ جواب مثبت مى دهد. معتمدالسلطنه او را روانه مدرسه مى كند و بعد به همراهى فرزندان خود به اروپا مى فرستد. اقبال در بدو امر زير مقالات خود «تونتاب» امضا مى كرد ولى وثوق الدوله او را از اين كار منع كرد و لقب اقبال به وى مى دهد.