2562

فَضلُ مَعرِفَةِ اللّهِ

۱۲۳۶۱.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :مَن عَرَفَ اللّهَ كَمُلَت مَعرِفتُهُ . ^۱

۱۲۳۶۲.عنه عليه السلام :مَعرِفةُ اللّهِ سُبحانَهُ أعلى المَعارِفِ . ^۲

۱۲۳۶۳.عنه عليه السلام :ما يَسُرُّني لَو مِتُّ طِفلاً و اُدخِلتُ الجَنَّةَ و لم أكبُرْ فأعرِفَ رَبّي عَزَّ و جلَّ . ^۳

۱۲۳۶۴.عنه عليه السلامـ في صِفَةِ المَلائكَةِ ـ: و وَصَلَت حَقائقُ الإيمانِ بَينَهُم و بَينَ مَعرِفَتِهِ ، و قَطَعَهُمُ الإيقانُ بِهِ إلَى الوَلَهِ إلَيهِ ، و لَم تُجاوِزْ رَغَباتُهُم ما عِندَهُ إلى ما عِندَ غَيرِهِ ، قَد ذاقُوا حَلاوَةَ مَعرِفَتِهِ ، و شَرِبوا بِالكَأسِ الرَّوِيَّةِ مِن مَحَبّتِهِ . ^۴

۱۲۳۶۵.عنه عليه السلام :ثَمَرَةُ العِلمِ مَعرِفَةُ اللّهِ . ^۵

۱۲۳۶۶.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :اللّهُ وَلِيُّ مَن عَرَفَهُ ، و عَدُوُّ مَن تَكَلَّفَهُ . ^۶

۱۲۳۶۷.عنه عليه السلام :لَو يَعلَمُ النّاسُ ما في فَضلِ مَعرِفةِ اللّهِ عَزَّ و جلَّ ما مَدُّوا أعيُنَهُم إلى ما مَتَّعَ اللّهُ بِهِ الأعداءَ مِن زَهرَةِ الحَياةِ الدّنيا و نَعيمِها ، و كانَت دُنياهُم أقَلَّ عِندَهُم مِمّا يَطَؤونَهُ بِأرجُلِهِم ، و لَنَعِموا بِمَعرِفةِ اللّهِ جَلَّ و عزَّ ، و تَلَذَّذوا بِها تَلَذُّذَ مَن لَم يَزَلْ في رَوضاتِ الجِنانِ مَعَ أولِياءِ اللّهِ . إنَّ مَعرِفةَ اللّهِ عَزَّ و جلَّ اُنسٌ مِن كُلِّ وَحشَةٍ ، و صاحِبٌ مِن كُلِّ وَحدَةٍ ، و نُورٌ مِن كُلِّ ظُلمَةٍ ، و قُوَّةٌ مِن كُلِّ ضَعفٍ ، و شِفاءٌ مِن كُلِّ سُقمٍ . ^۷

2562

ارزش خداشناسى

۱۲۳۶۱.امام على عليه السلام :هر كه خدا را شناخت، معرفتش كامل گشت.

۱۲۳۶۲.امام على عليه السلام :شناخت خداوند سبحان، بالاترين شناختهاست.

۱۲۳۶۳.امام على عليه السلام :دوست ندارم كه در كودكى مى مردم و به بهشت مى رفتم و بزرگ نمى شدم تا پروردگارم، عزّ و جلّ، را بشناسم.

۱۲۳۶۴.امام على عليه السلامـ در توصيف فرشتگان ـفرمود : حقايق ايمان، ميان ايشان و شناخت خدا پيوند داده است و يقينشان به وجود او، آنها را شيفته و سرگشته او كرده است. آنچه را نزد خداست خواستارند و از غير او بريده اند. شيرينى معرفت او را چشيده اند و از جام محبت او سيراب گشته اند.

۱۲۳۶۵.امام على عليه السلام :ثمره دانش، شناخت خداست.

۱۲۳۶۶.امام صادق عليه السلام :خداوند، دوست كسى است كه او را بشناسد و دشمن كسى است كه لاف خداشناسى زند.

۱۲۳۶۷.امام صادق عليه السلام :اگر مردم مى دانستند كه شناخت خداوند عزّ و جلّ چه ارزشى دارد، به زرق و برق زندگى دنيا و نعمتهاى آن كه خداوند دشمنان را از آنها بهره مند ساخته است چشم نمى دوختند و دنياى آنان در نظرشان كمتر از خاك زير پايشان بود و از معرفت خدا متنعم مى شدند و چونان كسى از آن لذّت مى بردند كه همواره در باغهاى بهشت با اولياء و دوستان خدا باشد. شناخت خدا، مونس هر تنهايى است و يار هر بى كسى و روشنايى هر تاريكى و نيروى هر ناتوانى و شفاى هر بيمارى.

2561

حِكمَةُ وُجوبِ الإيمانِ بِاللّهِ

۱۲۳۶۰.الإمامُ الرِّضا عليه السلامـ في عِلّةِ وُجوبِ الإيمانِ بِاللّهِ و بِرُسُلِهِ و بِما جاءَ مِن عِندِ اللّهِ ـ: لِعِلَلٍ كَثيرَةٍ ، مِنها: أنَّ مَن لَم يُقِرَّ بِاللّهِ عَزَّ و جلَّ ، و لَم يَجتَنِب مَعاصِيَهُ ، و لَم يَنتَهِ عَنِ ارتِكابِ الكَبائرِ ، و لَم يُراقِبْ أحَدا فيما يَشتَهي و يَستَلِذُّ عَنِ الفَسادِ و الظُّلمِ و إذا فَعَلَ النّاسُ هذِهِ الأشياءَ و ارتَكَبَ كُلُّ إنسانٍ ما يَشتَهي و يَهواهُ مِن غَيرِ مُراقَبَةٍ لأحَدٍ كانَ في ذلكَ فَسادُ الخَلقِ أجمَعينَ و وُثوبُ بَعضِهِم عَلى بَعضٍ فغَصَبوا الفُروجَ و الأموالَ ......... و مِنها : أنّا وَجَدنا الخَلقَ قَد يَفسُدونَ بِاُمورٍ باطِنَةٍ مَستورَةٍ عَنِ الخَلقِ ، فلَولا الإقرارُ بِاللّهِ و خَشيَتُهُ بالغَيبِ لَم يَكُنْ أحَدٌ إذا خَلا بِشَهوَتِهِ و إرادَتِهِ يُراقِبُ أحَدا في تَركِ مَعصِيَةٍ . ^۱

2561

فلسفه ضرورت ايمان به خدا

۱۲۳۶۰.امام رضا عليه السلامـ در بيان علت وجوب ايمان به خدا و فرستادگان او و آنچه از نزد خدا آمده است ـفرمود : اين ايمان به دلايل فراوانى ضرورت دارد؛ از جمله اين كه اگر كسى به وجود خداوند عزّ و جلّ اعتراف نمى كرد و از معاصى او دورى نمى ورزيد و از ارتكاب گناهان بزرگ باز نمى ايستاد و در پيروى از خواهشهاى نفسانى و لذّت بردن از فساد و ظلم و حق كشى از كسى نمى ترسيد، و هرگاه مردم دست به اين كارها مى زدند و هر كس بدون ترس و پروا از كسى به دنبال خواستها و هوسهاى خود مى رفت، بى گمان مردم همه به فساد و تبهكارى كشيده مى شدند و به جان يكديگر مى افتادند و به ناموس و اموال هم تجاوز مى كردند ......... يكى ديگر از دلايل آن اين است كه ما مى بينيم مردم در نهان و به دور از چشم مردم دست به فساد و خلاف مى زنند. اگر اقرار [و ايمان] به وجود خدا و ترس از غيب دانى او نبود، هيچ كس، هرگاه در خلوت، با خواهش و خواسته اى نفسانى روبه رو مى شد، در ترك معصيت از كسى نمى ترسيد.