۶۲.امام صادق عليه السلامـ در دعاى بعد از نماز عشاء ـبار خدايا! ... مرا از اين حال و روزكه دلْ تنگم كرده و صبرم را بُريده و چاره اى برايم باقى نگذاشته و قدرتم به آن نمى رسد و از توانم خارج گشته و اميد و چشمداشتم به مخلوق ، قطع شده و به ناچار نزد تو آمده ام، تو خود ، كفايتم كن.

۶۳.امام صادق عليه السلامـ از دعاى ايشان در صبحگاه ـ: بار خدايا! سعى ، بى نتيجه ماند و چاره انديشى ها ، راه به جايى نبرد ، مگر در نزد تو، و همه راه ها بسته و مسيرها تنگ باشد ، مگر راه ها و مسيرهايى كه به تو مى رسند، و همه آرزوها بر باد رفته و اميدها قطع شده است، مگر آرزوى تو و اميد به تو، و همه خوش گمانى ها دروغ از آب درآمده و همه وعده ها زير پا گذاشته شده، مگر وعده هاى تو.

ر . ك : دانش نامه عقايد اسلامى : ج 4 ص 97 (راه هاى شناخت خدا / تجلّى فطرت در سختى ها ) .

۶۲.عنه عليه السلامـ فِي الدُّعاءِ بَعدَ فَريضَةِ العِشاءِ ـ: اللّهُمَّ . . . اكفِني ما ضاقَ بِهِ صَدري ، وعِيلَ ^۱ بِهِ صَبري ، وقَلَّت فيهِ حيلَتي ، وضَعُفَت عَنهُ قُوَّتي ، وعَجَزَت عَنهُ طاقَتي ، ورَدَّتني فيهِ الضَّرورَةُ عِندَ انقِطاعِ الآمالِ وخَيبَةِ الرَّجاءِ مِنَ المَخلوقينَ إلَيكَ ^۲ .

۶۳.عنه عليه السلامـ مِن دُعائِهِ عِندَ الصَّباحِ ـ: اللّهُمَّ إنَّهُ قَد أكدَى الطَّلَبُ ، وأعيَتِ الحِيَلُ إلاّ عِندَكَ ، وَانغَلَقتِ الطُّرُقُ وضاقَتِ المَذاهِبُ إلاّ إلَيكَ ، ودَرَسَتِ ^۳ الآمالُ وَانقَطَعَ الرَّجاءُ إلاّ مِنكَ ، وكُذِّبَ الظَّنُّ واُخلِفَتِ العِداةُ إلاّ عِدَتُكَ ^۴ .

راجع : موسوعة العقائد الإسلاميّة : ج 3 ص 62
(مبادئ معرفة اللّه / تجلّي الفطرة عند الشدائد) .