در زمان سابق كه پياده روى و طىّ مسافت با چارپايان مى كردند ، براى زيارت جوانمرد قصّاب از دروازه غار تهران به على آباد رفته ، جادّه خاكى را ـ كه به جنوب مى رفت ـ مى پيمودند و پس از طىّ چند كيلومتر ، پيش از آنكه به اراضى بى بى زبيده برسند ، در كنار نهر آبى بزرگ از پلى گذشته ، به بقعه جوانمرد قصّاب داخل مى شدند .
اكنون هم اين جاده به صورت فرعى موجود و برقرار است ، ولى راه عمومى و عملى براى رسيدن به جوانمرد قصّاب ، خواه با اتومبيل و خواه پياده ، به شرح بالا از جادّه اسفالته تهران به شهر رى است ، كه از ايستگاه منصورآباد يا ايستگاه مقابل خيابان كارخانه سيمان از جاده اسفالته خارج گشته ، به طرف مغرب بروند و پس از طىّ قريب يك كيلومتر در امتداد خط آهن مذكور در فوق كمى رو به شمال برگردند و در كنار نهر آب روان داخل بقعه جوانمرد قصّاب شوند .
نهر آب مزبور دنباله نهرى است كه آب رودخانه فيروزآباد از مغرب شهر تهران در آن جارى است و در نزديك بقعه جوانمرد از اراضى على آباد به اراضى منصور آباد مى رسد . باغچه باصفا و دلنشينى كه بقعه جوانمرد در آن واقع است ، جزء اراضى منصور آباد حساب مى شود .
بناى بقعه به صورت چهار ضلعى بوده ، طول و عرض داخل آن هر طرف قريب شش متر است و در وسط آن سكّوى مستطيلى به ارتفاع يك متر و طول دو متر و عرض يك متر قرار دارد كه نرده آهنى بر چهار طرف بالاى سكّو و لوحه سنگى در وسط آن نصب نموده اند .
بر روى لوحه سنگى مزبور ، دو بيت به خطّ نستعليق برجسته نگاشته شده است كه تنها مصراع اوّل آن و برخى كلمات سه مصراع ديگر به زحمت تشخيص داده مى شود و بيش از اين قابل خواندن نيست لكن خوشبختانه در ضمن يادداشتهاى بسيار مفيد پراكنده آقاى دكتر حسين مفتاح دو بيت مزبور را درج افتاده است كه به خطّ نستعليق درشت به وسيله يكى از علاقه مندان در حدود پنجاه شصت سال پيش
