پس اينان به محض دانستن حسب و نسب و اسم بخواهند بهشت روند براى زيارت كردن آن بزرگوار سزاوار نيست ، و ضمانتْ كفالت است و البته آن بزرگوار زعيم و كفيل دشمن خود نمى شود و شفاعت شفعاء آل محمد صلى الله عليه و آله شامل خصماء خودشان كه اعداء اللّه واعداء الرسول اند نخواهد شد .
وثانياً : در آخر اين حديث كلمه « على اللّه » است و مى گويند : حرف « على » از براى تعهد آمده است مانند فقره « وعلى اليد ما اخذت حتى تؤدى »^۱ ونظائر آن بسيار است يعنى چون امام عليه السلام از براى زائر پدرش ضمانت جنت را فرمود با معرفت حقه بر خداست كه ضمانت و شفاعت وى را قبول فرمايد ، بلكه اين ضمانت هم به امر پروردگار است .

در اشعارى است كه صدوق در عيون اخبار الرضا روايت كرده

و مرحوم صدوق در « عيون اخبار الرضا » ^۲ در باب مراثى اشعار خوش بيان فرموده است چند شعر آن مضمون اين حديث است :

من زاره فى اللّه عارف حقهفالمسّ منه على الجحيم حرام
ومقامه لا شكّ يحمد فى غدوله بجنات الخلود مقام
وله بذات اللّه أوفى^۳ضامناقسماً اليه تنتهى^۴الاقسام
پس بر تو است ترك زيارت آن بزرگوار را ننمائى و بر حضرت جواد عليه السلام است ضمانت جنت و بر خداست اجابت مسألت آن سيد معظم .

« زوار قبر جناب سيد الشهداء عليه السلام بسيارند و زوار قبر پدرم به طوس كم است » .

اين عبد مفتاق عرض مى كند : از سؤال حضرت عبدالعظيم افضليّت زيارت اين دو بزرگوار را نمى فهماند چنانكه در جواب حضرت جواد عليه السلام هم ترجيح زيارت هيچ يك معلوم نيست همان قدر معلوم است از جواب امام عليه السلام حضرت رضا عليه السلام قليل الزوار است و حضرت سيد الشهداء عليه السلام كثير الزوار و بر اين حديث توان شروح كثيره نگاشت .

الحديث الثامن:[ ايضاً در فضل ثواب زيارت حضرت رضا عليه السلام است عارفاً بحقّه ]

۰.فى « الكافى »^۱:فى « الكافى » ^۲ : عن عبدالعظيم بن عبداللّه الحسنى ، عن أبى جعفر محمّد بن على الرضا قال : « ضمنت لمن زار أبى بطوس عارفاً بحقّه الجنّة على اللّه » .

اما الترجمة :

۰.حضرت عبدالعظيم بن عبداللّه حسنى فرمودند :از حضرت جواد عليه السلام شنيدم كه فرمود : « ضامن شده ام بهشت را از براى كسى كه پدرم را زيارت كند و عارف به حقّ وى باشد » .

اولاً : آنچه به فهم ابن عاصى نزديك است مراد از عرفان زائر همان اذعان به ولايت و امامت ايشان است كه اصل اصيل در معرفت است ، و اين اذعان ظاهر و باطنى دارد فى الجمله ، و اگر نه معرفت كليت در حق ايشان منافى با عقل و نقل است .
و از اين جهت مرويست : كسى كه ايشان را حسباً و نسباً و اسماً و وصفاً بشناسد و به قدر ميسور و مقدور از مقامات ايشان مطلع شود همان عرفان حق است .
بلى قيد به لفظ « عارفاً بحقه » اهل سنت و جماعت خارج مى شوند ؛ از آنكه خواست اين طايفه منافيست با معرفت خاصه اى كه در شيعه و فرقه خاصه موجود است .