جابر : زندگى من در شكم مادر ، بسيار كوتاه و از نُه ماه تجاوز نمى كرد .

۰.امام عليه السلام :شايد آن مدّت نُه ماهى كه در شكم مادر بودى، براى تو بيش از مدّت هشتاد يا نود سالى كه در اين جهان به سر خواهى برد ، جلوه كرده است ؛ چون زمان، نسبت به تمام افراد در تمام احوال، به يك ميزان نيست و هر كس با قدرى توجّه ، اين موضوع را در زندگى خود، يافته است .
من اطمينان دارم كه گاهى چند ساعت بر تو ، طورى با سرعت گذشته كه گويى يك ساعت بوده است و گاهى يك ساعت، آن قدر براى تو طولانى شده كه گويى چند ساعت بر تو گذشته است . ^۱
تو در شكم مادر ، يك انسان زنده و كامل به شمار مى آمدى و داراى شعور بودى و به اين جهت شايد آرزوهايى داشتى و فعلاً از آن خاطرات ، كمترين چيزى به ياد ندارى، تو كه مردى دانشمند هستى ، فكر نمى كنى كه خارج شدنت از شكم مادر و وارد شدنت به اين جهان شايد يك نوع مرگ بوده است ؟
آيا به ياد نمى آورى كه در شكم مادر ، مايل بودى براى هميشه

مى پرسد : خداوند كه انسان را آفريد و به او جان داد ، براى چه او را مى ميراند ؟
در پاسخ او مى گويم : مرگ دريچه اى است براى اين كه انسان وارد زندگى ديگر شود و او در آن زندگى نيز حيات خواهد داشت .
اى جابر! آيا تو در شكم مادر ، زنده بودى ؟

جابر : آرى ، زنده بودم .

۰.امام عليه السلام :آيا در شكم مادر ، غذا مى خوردى ؟

جابر : آرى .

۰.امام عليه السلام :آيا در شكم مادر ، يك انسان كامل ، اما كوچك به شمار مى آمدى؟

جابر : تصديق مى كنم كه انسان كاملى بودم .

۰.امام عليه السلام :به خاطر دارى كه در آن جا درباره مرگ فكر مى كردى يا نه ؟

جابر : نمى دانم .

۰.امام عليه السلام :از موضوع مرگ ، گذشته ، در شكم مادر چه آرزوهايى داشتى ؟

جابر : از وضع زندگى خود در شكم مادر ، هيچ چيز ياد ندارم .

۰.امام عليه السلام :با اين وصف، آيا زندگى خود را در اين جهان بهتر مى بينى ، يا در شكم مادر ؟