۲۴۵.اَلسَّخِيُّ يَأكُلُ مِن طَعامِ النّاسِ لِيَأكُلوا مِن طَعامِهِ وَالبَخيلُ لايَأكُلُ مِن طَعامِ النّاسِ لِئَّلاّ يَأكُلُوا مِن طَعامِهِ؛
۰.سخاوتمند از خوراك مردم بخورد تا مردم از خوراكش بخورند ، و بخيل از خوراك مردم نخورَد تا از خوراكش نخورند.
۲۴۶.عَونُكَ لِلضَّعيفِ مِن أفضَلِ الصَّدَقَةِ؛
۰.يارىِ تو به ناتوان ، از بهترينِ صدقه هاست.
۲۴۷.إنَّ شَرَّ النّاسِ مَن مَنَعَ رِفدَهُ وأكَلَ وَحدَهُ وجَلَدَ عَبدَهُ؛
۰.بدترينِ مردم ، كسى است كه از ميهمانش دريغ دارد و تنها بخورد وبنده اش را تازيانه زند.
۲۴۸.أحسِنِ الظَّنَّ بِاللّه ِ فَإنَّ مَن حَسُنَ ظَنُّهُ بِاللّه ِ كانَ اللّه ُ عِندَ ظَنِّهِ؛
۰.به خداوند خوش گمان باش ؛ زيرا هر كه به خدا خوش گمان است ، خدا با همان گمانى كه به خدا دارد ، با اوست.
۲۴۹.لَيسَ لِبَخيلٍ راحَةٌ ، ولا لِحَسودٍ لَذَّةٌ ، ولا لِمُلوكٍ وَفاءٌ ، ولا لِكَذوبٍ مُرُوَّةٌ؛
۰.بخيل را آسايش نيست ، و حسود را لذّت نيست ، و پادشاهان را وفا نيست ، و دروغزن را مروّت نيست.
۲۵۰.مَن رَضِيَ بِالقَليلِ مِنَ الرِّزقِ قُبِلَ مِنهُ اليَسيرُ مِنَ العَمَلِ؛
۰.هر كس به اندكْ روزى خرسند است ، اندك كردارى از او پذيرفته شود.
