در اين حديث زيبا ، چند نكته وجود دارد: نخست ، آن كه از ويژگى هاى انسان هاى شايسته ، آن است كه كارهاى نيك خود را به حساب نمى آورند و خلاده هم در اين جا مى گويد: «در خود ، چنين سزامندى اى نمى بينم» .
نكته ديگر آن كه شكيبايى را بر هر چيز ، ترجيح مى دهند و آن گاه كه مشكل حلّ مى شود ، شكر و سپاس به درگاه خدا را فراموش نمى كنند و به ديگر سخن ، شكرگزارى و سپاس گويى آنان ، نمايان است و گلايه و شِكوه ، در رفتار آنان ، جايى ندارد.
2. اجابت دعا
دومين اثر مقام رضا، به اجابت رسيدن دعاهاست . بر پايه روايتى ، امام حسن مجتبى عليه السلام ، به همه اهل رضا ، نويد استجابت دعا را داده و فرموده است :
أنَا الضّامِنُ لِمَن لَم يَهجُسْ فِي قَلبِهِ إلّا الرِّضا أن يَدعُوَ اللّهَ فَيُستَجابُ لَهُ .۱كسى كه در دلش چيزى جز خشنودى [ از خدا ] خطور نكند، من ضمانت مى كنم كه خداوند ، دعايش را مستجاب كند.
3. زندگى گوارا
بشر ، در جستجوى راحتى و آسايش و به دست آوردن موقعيت بهتر و امكانات بيشتر است ؛ ولى تا زمانى كه «احساس رضايت» در وجودش متبلور نشود، تنيدگى و اضطراب ، او را از پاى در خواهد آورد ؛ زيرا همواره ، كسانى را داراى موقعيتِ بهترى از خود مى بيند و با حسرت به آنان مى نگرد و همين حسرت ، درونِ او را شعله ور مى سازد. امّا رضامندان ، تنها از كوتاهى خويش ، ناراحت مى شوند و چنانچه در وظيفه خود ، كوتاهى نكرده باشند، به راحتى مقدّرات الهى را مى پذيرند. بنا بر روايتى ، امام على عليه السلام فرموده است :
