[ بيست و ششم : پيمان شكنى]

بيست و ششم از جمله كبائر ـ چنانچه از حديث عبد العظيم بن عبد اللّه الحسنى ظاهر مى شود ـ ، نقضِ عهد است و حضرت امام جعفر صادق عليه السلام در حديث مذكور ، به اين آيه استدلال فرموده كه : «وَ الَّذِينَ يَنقُضُونَ عَهْدَ اللَّهِ مِن بَعْدِ مِيثَـقِهِ وَ يَقْطَعُونَ مَآ أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَن يُوصَلَ وَ يُفْسِدُونَ فِى الْأَرْضِ أُوْلَئِكَ لَهُمُ اللَّعْنَةُ وَ لَهُمْ سُوءُ الدَّارِ » ؛ ^۱ يعنى : آنهايى كه مى شكنند عهد الهى را بعد از بستن پيمان او ، و قطع مى كنند آن چيزى را كه خداى تعالى ، امر فرموده كه وصل كنند ، و در روى زمينْ فساد مى كنند ، آن جماعت ، از براى ايشانْ لعنت ، يعنى دورى از رحمت ، مهيّاست و از براى ايشان است بدىِ جايگاه ، يعنى جهنّم كه بدترين ِ خانه هاست.
و مراد از عهد در حديث ، يا عهدى است كه كسى با خداى تعالى بسته باشد به لفظ : «عَاهَدْتُ اللّه َ» ، يا شامل نذر و يمين هم هست يا مراد ، بيعت با امام حقّ است يا هر عهدى كه كسى با ديگرى بسته باشد يا اعمّ از همه يا از بعضى ، و ظاهر لفظ «عَهْدَ اللَّهِ » كه در آيه واقع شده ، عهد با خداى تعالى است .
و مفسّران ، عهد الهى را به چند وجه تفسير كرده اند و عهد امام هم ، فى الحقيقه ، عهد الهى است و ممكن است كه مطلقِ عهد را به نوعى از تجوّز ، عهد الهى نامند.