آزمون ایوب(ع)

ايّوب عليه السلام ، چنان مقام رفيعى در شكيبايى و بردبارى و فرو خوردن خشم مى يابد كه ضرب المثل مى شود . در آغاز روزگارش، از نعمت و عافيت برخوردار بوده و هر چه بر نعمتش افزوده مى شود ، شكرش را افزون مى نمايد . از اين ره گذر، در شكرگزارى، به مقام بالايى دست مى يابد ؛ ليكن از پى آن، خداى متعال، به مدّت هفت سال، سخت ترين گونه هاى متنوّع مشكلات و ابتلائات صبرسوز را متوجّه وى مى نمايد؛ ولى اين همه جز بر شكيبايى و بردبارى اش نمى افزايد .

و اين گونه است كه شايسته اين ستايش بلند الهى مى گردد كه :

« إِنَّا وَجَدْنَاهُ صَابِرًا نِّعْمَ الْعَبْدُ إِنَّهُ أَوَّابٌ.[۱]

ما او را شكيبا يافتيم. چه نيكو بنده اى! به راستى، او توبه كار بود»  .

از ابتلائاتى كه قرآن كريم براى ايّوب عليه السلام ، ذكر كرده، مى توان به اين موارد، اشاره كرد:

۱ . نادارى شديد و شماتت راهبان و مردمان زمان،[۲]

۲ . بيمارى توأم با رنج و درد شديد،[۳]

۳ . از دست دادن فرزندان ،[۴]

۴ . بدخُلقى و ناسازگارى همسر در سخت ترين شرايط ابتلائات ايّوب عليه السلام .[۵]