آسيب ها و پيامدهای رؤیت امام مهدی(ع)
پرسش :
آیا قبول رؤيت، زمینه ساز پيامدهاى ناخواسته براى جامعه شيعه نمی شود؟ اموری مانند زمينه سازى براى ادّعاهاى دروغين و ارتباطات غير واقعى، رواج خرافات و دور كردن و راندن انديشمندان از عقايد ناب و اصيل شيعى.
پاسخ :
هر چند در درازناى تاريخ ، بسيارى از انديشه هاى درست، مورد سوء استفاده شيّادان و دنياپرستانى قرار گرفته اند كه از راه دين نان مى خورند و شكّى نيست كه در كنار باورهاى اصيل، خرافه هايى آسيب زا پديد مى آيند ، امّا اين به معناى نادرست بودن باور اصلى است؟! و اين آيا مجوّز كنار نهادن انديشه درست مى گردد؟ و پرسش اساسى تر ، آن كه با گزارش هاى متعدّد عالمانى بزرگ و فرهيخته و انسان هايى سخت راستگو و وارسته كه توفيق تشرّفى هر چند كوتاه و نادر داشته اند، چه كنيم؟ آيا مى توان به دليل سوء استفاده برخى، اين همه انسان راستين را دروغگو بخوانيم؟!
آنچه وظيفه ماست، ترسيم دقيق معناى رؤيت امام(ع) در عصر غيبت است كه جز به صورت نادر و براى معدود افرادى بسيار پاك و شايسته و يا بس درمانده و نيازمند و پناهجو ، رخ نمى دهد و با ادّعاى رؤيت منظّم و مستمر و به اختيار شخص، بسيار متفاوت است و از قضا دسته نخست، آن را پنهان مى دارند، هرچند به اقتضا و در پيشامدهاى تقدير شده الهى از پرده بيرون مى افتند.
آرى ، اين دسته دوم هستند كه بى رؤيت و تشرّف حقيقى، و به فريب نفس و شيطان ، زمينه خرافه گرايى را از يك سو و دل سرد كردن و انكار را از سويى ديگر فراهم مى آورند و وظيفه جستجو و بررسى را بر دوش ما و نظارت و پيشگيرى و رويارويى را بر عهده انديشمندان و متولّيان قضايى و حقوقى مى نهند.
روشن است كه ما بايد در ابتدا در گزارش هر گزارشگر رؤيت، شكّى معقول روا بداريم و بكوشيم با همراهىِ قرينه هاى جانبى، درستى و يا نادرستى آن را معلوم كنيم و تنها در جايى آن را بپذيريم كه به اطمينان مى رسيم، هر چند ردّ و قبول وقوع رؤيت كسى و انكار و تأييد تشرّف او ، بر ما لازم نيست.
بخش پاسخ گویی پایگاه حدیث نت
