سخن عَمرى (نايب دوم امام مهدی ع) و امکان رؤیت حضرت

منكران رؤيت ، به پاسخ عَمرى (نايب دوم امام) به شخصى به نام احمد بن ابراهيم نيز استناد كرده اند. او شوق به ديدار امام را با عَمرى در ميان نهاده و وى پاسخ داده است:

لَا تَلْتَمِسْ يَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ أَنْ تَرَاهُ فَإِنَّ أَيَّامَ الْغَيْبَة يُشْتَاقُ إِلَيْهِ وَ لَا تَسْأَل الِاجْتِمَاعُ مَعَهُ إِنَّهُ عَزَائِمُ اللَّهِ وَ التَّسْلِيمُ لَهَا أَوْلَى وَ لَكِنْ تَوَجَّهْ إِلَيْهِ بِالزِّيَارَه .[۱]

اى ابو عبد اللَّه! نخواه كه او را ببينى؛ چرا كه در زمان غيبت، شوق به ديدار او هست ، و نخواه كه با او ديدار كنى . نديدن امام، تصميمى الهى است و تسليم در برابر آن، شايسته تر است. مى توانى با زيارت، به او توجّه نمايى.

وجه استدلال ، آن است كه ظاهر روايت بر عدم امكان ديدار امام(ع) دلالت دارد و از آن در مى يابيم كه در زمان غيبت ، وظيفه ما توجّه و زيارت و اشتياق قلبى است؛ امّا درخواست ديدار و در كنار امام قرار گرفتن، ممنوع است؛ زيرا بيان نموده كه اجتماع با امام(ع) درخواست نشود؛ چون عدم ديدار امام، تصميم الهى است.

پاسخ ، اين است كه: با صرف نظر كردن از عدم استناد اين سخن به امام، مى گوييم:

اوّلاً اين گفتگو در روزگار غيبت صغرا و حضور نايب خاصّ ايشان بوده است.

ثانياً يك گفتگوى شخصى است و ممكن است اين فرد، استحقاق و صلاحيت تشرّف را نداشته است.

افزون بر اين و بر فرض فراگيرىِ اين سخن نسبت به روزگار غيبت كبرا و همه شيعيان، حكمى عام است كه مى تواند به وسيله ادلّه ديگر، تخصيص زده شود و اساساً ناظر به ملاقات هايى كه امام زمان(ع)، خود در پى تحقّق آن هستند، نيست.