۱۷۴۱۶.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :مَن تَكَبَّرَ علَى النّاسِ ذَلَّ . ^۱

۱۷۴۱۷.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :ما مِن عَبدٍ إلاّ و في رأسِهِ حَكَمَةٌ و مَلَكٌ يُمسِكُها ، فإذا تكَبَّرَ قالَ لَهُ : اتَّضِعْ وَضَعَكَ اللّهُ ! فلا يَزالُ أعظَمَ النّاسِ في نفسِهِ و أصغَرَ النّاسِ في أعيُنِ النّاسِ . و إذا تواضَعَ رَفَعَهُ اللّهُ عَزَّ و جلَّ . ثُمّ قالَ لَهُ : انتَعِشْ نَعشَكَ اللّهُ ، فلا يَزالُ أصغَرَ النّاسِ في نفسِهِ و أرفَعَ النّاسِ في أعيُنِ النّاسِ . ^۲

۱۷۴۱۸.الإمامُ الكاظمُ عليه السلام :إنّ الزَّرعَ يَنبُتُ في السَّهلِ و لا يَنبُتُ في الصَّفا ، فكذلكَ الحِكمَةُ تَعمُرُ في قَلبِ المُتَواضِعِ و لا تَعمُرُ في قَلبِ المُتَكبِّرِ الجَبّارِ ؛ لِأنَّ اللّهَ جَعَلَ التَّواضُعَ آلةَ العَقلِ ، و جَعَلَ التَّكبُّرَ مِن آلةِ الجَهلِ ، أ لَم تَعلَمْ أنّ مَن شَمَخَ إلَى السَّقفِ برأسِهِ شَجَّهُ ، و مَن خَفَضَ رأسَهُ استَظَلَّ تَحتَهُ و أكَنَّهُ ؟! و كذلكَ مَن لم يَتَواضَعْ للّهِِ خَفَضَهُ اللّهُ ، و مَن تَواضَعَ للّهِِ رَفَعَهُ . ^۳

(انظر) التواضع : باب 4036.

۱۷۴۱۶.امام على عليه السلام :هر كه بر مردم بزرگى فروشد، خوار شود.

۱۷۴۱۷.امام صادق عليه السلام :هيچ بنده اى نيست، مگر اين كه بر سرش لگامى است كه فرشته اى آن را نگه داشته، پس هر گاه آن بنده تكبّر كند، فرشته به او گويد: خوار شو، خدايت پست كناد! از آن پس، پيوسته در نظر خود، بزرگترين مردمان و در چشم مردم كوچكترين افراد باشد و هر گاه فروتنى كند، خداوند عزّ و جلّ او را بلند مرتبه گرداند و فرشته به او گويد: سرت را بالا بگير، خدايت سر فراز كناد! از آن پس، همواره در نظر خود كمترين مردم و در چشم مردم، بلند مرتبه ترين افراد باشد.

۱۷۴۱۸.امام كاظم عليه السلام :همانا زراعت، در دشت پست مى رويد و روى تخته سنگ نمى رويد. حكمت نيز چنين است: در دل شخص فروتن آباد مى شود و در دل متكبّر گردن فراز آباد نمى شود؛ زيرا كه خداوند فروتنى را ابزار خرد و دانايى قرار داده و تكبّر را از ابزار نادانى. مگر نمى دانى كه هر كس سرش را به سقف سايد، سرش مى شكافد و هر كه سر پايين گيرد در زير سقف سايه و پناه مى گيرد. بدين سان نيز هر كه براى خدا فروتنى نكند، خداوند او را پست گرداند و هر كه براى خدا فروتنى كند، خداوند او را بالا برد.