امام علی علیه السلام
اللّهَ سُبحانَهُ جَعَلَ رُسُلَه اُولِي قُوَّةٍ في عَزائِمِهِم، وَضَعَفَةً فيما تَرَى الأعيُنُ مِن حالاتِهِم، مَعَ قَناعةٍ تَملَأُ القُلوبَ وَالعُيونَ غِنَىً، وَخَصاصةٍ تَملَأُ الأبصارَ وَالأسماعَ أذَىً...
خداوند سبحان، پيامبرانش را در اراده و تصميمات خودشان توانا گردانيد، و در آنچه ديده‌ها از ظاهر آنان مى‌بينند، خوار نماياند، با قناعتى كه دلها و چشمها را از بى نيازى پُر مى‌دارد و فقر و ضعفِ ظاهرى اى كه چشمها و گوشها را بسيار بيازارد.
نهج البلاغة : الخطبة 192.
امام باقر علیه السلام:
طُوبى لِمَنْ حَسُنَ مَعَ النَّاسِ خُلُقُهُ ، وَبَذَلَ لَهُمْ مَعُونَتَهُ ، وَعَدَلَ عَنْهُمْ شَرَّهُ؛
خوشا بحال كسى كه اخلاقش را با مردم خوب كند و از كمك كردن بآنان دريغ نكند و شر خود را از آنان بگرداند.
الکافی: ج۱۵، ص۴۰۲
