2ـ 10ـ 2) اگر با نصوص قطعى ثابت شود كه على عليه ‏السلام اين كار را كرده، از همين‏جا مى‏فهميم كه حركت كوچك ضررى به نماز نمى‏زند؛ چنان‏كه فقها و دانشمندان، به همين كار حضرتش استناد كرده‏اند تا نشان دهند چنين حركتى سبب قطع نماز نيست. بنگريد: احكام القرآن جصّاص 2/ 557؛ تفسير فخر رازى 12 / 31؛ الغدير 3 / 156.
2ـ 10ـ 3) محدّثان اهل تسنّن نقل كرده‏اند كه پيامبر، خلط سينه در ديوار مسجد ديد. چوبى از نخل خرما برداشت و به سوى آن حركت كرد تا اين‏كه آن را محو كرد. بنگريد: صحيح بخارى 8 / 33؛ سنن ابن‏ماجه 1 / 251؛ مسند احمد 2 / 72؛ منحة المعبود 1 / 108.
2ـ 10ـ 4) روايت كرده‏اند كه پيامبر، اُمامه بنت ابى‏العاص را بر دوش خود حمل مى‏كرد و در حال سجده، او را بر زمين مى‏نهاد و وقتى برمى‏خاست، او را برمى‏داشت. بنگريد: اسدالغابة 5 / 400؛ الاصابة 8/ 23؛ الاستيعاب 4 / 1788 (هر سه مصدر، ضمن شرح حال امامه)؛ الموطّأ 1 / 183؛ صحيح مسلم (به نقل تنوير الحوالك)؛ سنن بيهقى 2 / 262 و 263؛ الاصابه 7/ 206 (ضمن شرح حال ابى‏العاص)؛ طبقات 8 / 26 (به اسانيد مختلف) و ص 168؛ شرح نووى 3 / 300 (در هامش ارشاد السارى)؛ مسند احمد 5 / 295؛ بخارى 8 / 8؛ مسلم 1 / 385 و 386 (به دو سند)؛ سنن ابى‏داوود 1 / 241 (به اسانيد عديده) ؛ سنن دارمى 1 / 316؛ سنن نسائى 2 / 46 و 3 / 10.
گفته‏اند: «شايسته به حال على عليه ‏السلام چنين و چنان است.» روشن است كه مقام على عليه ‏السلام بالاتر از مقام پسرعم و برادرش رسول خدا صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلمنيست، كه امامة را در حال نماز برمى‏دارد يا خلط سينه را از مسجد پاك مى‏كند، چنان كه نقل كرده‏اند.
2ـ 10ـ 5) محدّثان اهل تسنّن روايت كرده‏اند كه پيامبر، نماز خود را سبك گزارد. علّت را از حضرتش پرسيدند، فرمود:
صداى گريه‏ى كودكى را شنيدم و شايد مادرش در مسجد (در حال نماز) بود و از گريه‏ى كودك، آزرده مى‏شد.