خداوند، تعصّب كور را بكشد كه روايات صحيح متواتر را جعلى يا دروغين يا خبر واحد مى‏داند، و از سوى ديگر، معناى روشن را مجمل مى‏شمارد يا لفظ را به معناى ديگرى مى‏برد.

2ـ 4) پرسش چهارم

قرينه‏ى سياق، لفظ «ولىّ» را از معناى مورد نظر شما برمى‏گرداند و آن را به معناى محبّت يا نصرت مى‏برد. مى‏بينيم كه آيات پيشين، مؤمنان را از موالات يهود و نصارى‏ـ يعنى يارى و محبّت آن‏هاـ باز مى‏دارد، گويا مى‏فرمايد: «يهود و نصارى را دوست نداريد و با آن‏ها همكارى مشترك نكنيد و از آن‏ها يارى نخواهيد.» ياور شما، منحصرا خداى تعالى و پيامبر و مؤمنان است، مانند آيه‏ى «و المؤمنون و المؤمنات بعضهم أولياء بعض» . ^۱

جواب:

2ـ 4ـ 1) آيه‏ى مورد بحث ما، از سياق آياتى كه مؤمنان را از موالات اهل كتاب باز مى‏دارد، خارج است. آياتى كه در وصف اميرالمؤمنين على‏بن ابى‏طالب عليه ‏السلام است، آيه‏ى 55 مائده را از آيات ماقبل خود جدا كرده است. در آن آيات مى‏خوانيم:
يا أيّها الّذين آمنوا من يرتدّ منكم عن دينه.... و اللّه‏ واسع عليم.^۲
چرا مى‏گوييم اين آيه در وصف اميرالمؤمنين عليه ‏السلام است؟ از آن‏رو كه حضرتش با مرتدّان جنگيد و خداوند سبحانه، مؤمنان را به سبب آن امام همام، تهديد مى‏كند كه در صورت مرتدّ شدن، آن گرامى با آنان خواهد جنگيد. احاديث فراوان بر اين مطلب دلالت مى‏كند، كه براى جلوگيرى از طولانى‏شدن مقاله، متن آن‏ها نقل نمى‏شود. كسانى كه جوياى متن اين احاديث هستند، به منابع زير رجوع كنند: غايه‏المرام، باب 75 و 76 (چاپ سنگى)؛ احقاق الحق 3 / 198؛ تفسير فخر رازى