مى‏گويد: وقتى دو پيل، تن به هم مى‏رسانند، چندين پشه زير پا لگدمال مى‏شوند! در حالى كه تمام پيامبران و امامان معصوم عليهم ‏السلام به زبان قال و حال، فقط گفتند «خدا»، و مردم را فقط به راه خدا فرا خواندند؛ نه به سوى خود. تربيت قرآنى چنان است كه اميرالمؤمنين عليه ‏السلام در خطبه همّام وصف مى‏كند: أمّا اللّيل، فصافّون أقدامهم، تالين لأجزاء القرآن، يرتّلونه ترتيلاً، يحزّنون به أنفسهم و يستثيرون به دواء دائهم.
(9: خطبه 184)
در روش تهذيب الاهى، سخن از دستورهاىِ خودساخته نيست؛ بلكه نه تنها خود را از تلاوت قرآن بى نياز نمى‏بينند، كه دواى درد خود را از قرآن مى‏جويند.
چهارم: با رواج چنين شيوه‏هايى در رياضت، نظم زندگى اجتماعى مردم به هم مى‏خورد. به جاى سخن گفتن معقول و استدلالى، شطح و طامات مى‏گويند. حرف نزدن و بيدار خوابى و انزوا، اقتصاد را فلج مى‏كند؛ در حالى كه دين خدا براى حيات بخشى به مردم آمده است.
پنجم: بعد از اين همه خطرات كه گفته شد، به فرض كه اين راه دشوار به ثمر برسد، بعد از سالهاى دراز، افراد معدودى در راه سلوك تربيت مى‏شوند؛ در حالى كه قرآن، به نظمى صحيح و معقول، با اعتدال در عبادت، صدها تن را تربيت مى‏كند كه هر يك ـ اگر خود به درستى عامل باشد ـ مى‏تواند عدّه زيادى را به راه عبوديّت بكشاند.
قرآن با شيوه انحصارى خود در باب اخلاق و تهذيب نفوس، به تفصيلى كه بيان مى‏شود، نشان داده كه كلام اللّه‏ است. دعوت اصلى قرآن به بهره‏گيرى از نعمتهاى دنيوى در عين اعتدال است. به چند دستور قرآن و اهل بيت عليهم ‏السلام توجّه كنيد:
1. گوشت بخوريد تا گرفتار ضعف بدن نشويد. به ما سفارش كرده‏اند: عليكم بالأحمرين كه مراد از دو قرمز، گندم و گوشت است. امّا مواظب باشيد كه از طريق حلال باشد؛ به اندازه بخوريد و بعد از آن، شكر نعمت كنيد.