3. جمع بودن «النذر الأولى» دلالت دارد كه انذارهاى پيشين متعدّد بوده و حدّاقل سه بار روى داده است.
4ـ1ـ6. آيات يادآورىكننده ميثاق
خداى تعالى مىفرمايد:
أَلَمْ أَعْهَدْ إِلَيْكُمْ يا بَنِـي آدَمَ أَنْ لا تَعْـبُدُوا الشَّـيْطانَ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُبِينٌ * وَأَنِ اعْبُدُونِي هـذا صِراطٌ مُسْتَقِـيمٌ. (يس (36)/60ـ61)
اى بنى آدم! آيا با شما پيمان نبستم كه شيطان را نپرسيد كه او براى شما دشمنى آشكار است؟ و مرا عبادت كنيد كه اين راهى استوار است.
نكات آيه
1. در اين آيه شريفه و آيات ديگرى، سخن از عهد و پيمان خداوند متعال با بشر به ميان آمده است. اين آيات بهخوبى، نشان مىدهند كه انسان، پيش از اينكه در اينجا با دعوت پيامبران ـ صلوات اللّه عليهم ـ متوجّه خداى خويش و عبادت او گردد، سابقه معرفتى و بندگى او را داشته، خدا را به مولويّت، مالكيّت، ربوبيّت و معبوديّت پذيرفته و در اين جهت با او عهد بسته است.
2. بر اساس اين آيه، انسانها با خداى خويش آشنا شده، عبوديّت او را پذيرفته و بر آن با خدايشان پيمان بستهاند. افزون بر آن، شيطان را نيز شناختهاند، به دشمنىِ او با خداى تعالى پى بردهاند و با خداى تعالى در خصوص عدم پيروى از شيطان پيمان بستهاند.
3. وقتى اين گروه از آيات در كنار آيه ذرّ قرار گيرند، توافق مضمونشان با اين آيه بهروشنى، فهميده مىشود؛ بدون آنكه نيازى به هيچ گونه قرينه ديگر از خارج ديده شود.
