بِكُم يُنَزِّلُ الغيثَ وَ بِكُم يُمسكُ السَّماءَ أن تَقَعَ عَلى الأرض إلّا باذنِهِ وَ بكُم يُنَفِّسُ الهَمَّ وَ يَكشِفُ الضُّرَّ.^۱ به سبب شماست كه (خداوند) باران را فرو مى‏فرستد و به سبب شما آسمان را از اين‏كه بى‏رخصت او بر اهلش فرو ريزد باز مى‏دارد. به وسيله‏ى شماست كه اندوه را مى‏زدايد و پريشانى‏ها را زايل مى‏گرداند.
روايت «لَوْ لا ما فِي الأرضِ مِنّا لَساخَت الأرضُ بِاهلها»^۲ نيز تأييد ديگرى است بر صحّت گفته‏هاى پيشين. ما حصل كلام آن‏كه، چون رسول خدا صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلمو اهل بيت عصمت و طهارت عليهم ‏السلام مؤدّب به ادب الاهى و تربيت يافته‏ى خاصّ خداوندى هستند ^۳ ، جز آن‏چه را بارى تعالى اراده كند اراده نمى‏كنند؛ پس هر آن‏چه را ايشان اراده نمايند مورد تأييد و تصديق الاهى خواهد بود. اين است راز نهفته در «تفويض» و واگذارى برخى از امور به ايشان؛ بنابراين رسول اكرم صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلمو امامان معصوم عليهم ‏السلام از سويى واسطه‏ى افاضه‏ى فيض به كائنات‏اند و از سويى ديگر، بيان علوم و احكام و معارف دين و نيز سياست امور و تأديب و تربيت به آن‏ها واگذار شده است.
آنان‏اند كه بر اساس مصلحت و به اقتضاى شرايط و يا نگاه به سطح شعور و آگاهى افراد، مطالبى را باز مى‏گويند و از ذكر حقايقى سر باز مى‏زنند. اعطا و بخشش انفال و ثروت‏هاى زمين و چگونگى رسيدگى به امورى چون خمس و زكات و صدقات... به آن‏ها واگذار شده، به هر كه بخواهند مى‏دهند و از هر كه بخواهند باز مى‏دارند. و در پايان، شفاعت از گنه‏كاران، به عنوان اصل و باورى پايدار و خدشه‏ناپذير، به ايشان تفويض شده و آنان‏اند كه صلاحيّت جداسازى نيكان از مجرمان را خواهند داشت. ^۴