و به همين جهت است كه در دعا عرض مى‏كرد:
اى آنكه ماهيّتش را جز خودش كسى ديگر نمى‏داند.
و مى‏گفت: خداوندا! پاك و منزّهى، ما تو را به حق معرفتت نشناختيم.
در مباحث قبلى اشاره شد كه معرفت خداوند سبحان فعل اوست و به عهده اوست كه خود را بر بندگانش معرفى كند. وظيفه بنده در برابر معرفت خداوند سبحان، تسليم و اقرار و ايمان و اذعان به آن معرفتى است كه از بارگاه الهى برايش مى‏رسد. به همين جهت هر كس كه طاعت و عبوديّتش نسبت به مولى و مالكش بيشتر باشد، معرفتش نسبت به او زيادتر خواهد شد. بندگان، از اين طريق به او نزديك مى‏شوند و در نتيجه، به علم و معرفت بالايى نسبت به مولايشان و از طريق او نسبت به خلق دست مى‏يابند. از اين رو، وقتى معاوية بن وهب با جمعى از ياران خود به محضر امام صادق عليه ‏السلام شرفياب شد، از ايشان پرسيد:
اى فرزند رسول خدا! درباره روايتى كه نقل شده «پيامبر صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلم خدا را ديد»، چه مى فرماييد؟ خدا را به چه صورتى ديد؟
و نيز در مورد حديثى كه نقل مى‏كنند «مؤمنان در بهشت، خدايشان را مى‏بينند»، چه مى‏فرماييد؟ به چه صورتى او را مى‏بينند؟ حضرت فرمود:
يَا مُعَاوِيَةُ! مَا أَقْبَحَ بِالرَّجُلِ يَأْتِي عَلَيْهِ سَبْعُونَ سَنَةً أَوْ ثَمَانُونَ سَنَةً، يَعِيشُ فِي مُلْكِ اللَّهِ وَ يَأْكُلُ مِنْ نِعَمِهِ، ثُمَّ لا يَعْرِفُ اللَّهَ حَقَّ مَعْرِفَتِهِ.
ثُمَّ قَالَ عليه ‏السلام : يَا مُعَاوِيَةُ! إِنَّ مُحَمَّداً صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلم لَمْ يَرَ الرَّبَّ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى بِمُشَاهَدَةِ الْعِيَانِ. وَ إِنَّ الرُّؤْيَةَ عَلَى وَجْهَيْنِ: رُؤْيَةُ الْقَلْبِ وَ رُؤْيَةُ الْبَصَرِ. فَمَنْ عَنَى بِرُؤْيَةِ الْقَلْبِ فَهُوَ مُصِيبٌ. وَ مَنْ عَنَى بِرُؤْيَةِ الْبَصَرِ، فَقَدْ كَفَرَ بِاللَّهِ وَ بِآيَاتِهِ ¹ اى معاويه! چه بد است كه بر شخصى هفتاد يا هشتاد سال بگذرد و در ملك خدا زندگى كند و از نعمت‏هاى خدا بهره گيرد، امّا خدا را به حق معرفتش نشناسد!!
سپس فرمود: اى معاويه! همانا محمد صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلم خداى تعالى را به چشم نديد. رؤيت