به تنهايى كافى مى‏شمرد. اما در اينجا ذكرى از شهادت فرشتگان به ميان نياورده، ليكن در آيه شريفه، در برابر مكر و انكار كفرورزان، شخص داناى به كتاب را كه از جنس انسان است ؛ با اعطاى علم كتاب ـ و به منظور تقويت پيامبرش صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلم ـ گواه مى‏گيرد. آنگاه گواهى خودش را همراه گواهى او براى حقانيت رسول كافى مى‏شمارد. گواهى خداوند را ميان پيامبر و آنان كافى نمى‏داند.
ج ـ اولاً اين شاهد عالم ، داراى علمى ناب، وسيع و عميق از كتاب (قرآن) است، تا بدان حد كه ـ برحسب ظاهر ـ علم او قابل مقايسه با علم پيامبر صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلممى‏باشد، زيرا چنانكه ملاحظه شد، كتاب (قرآن) بعلم اللّه بر پيامبر صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلم نازل شده و اين شخص نيز «علم الكتاب (قرآن)» نزد او است.
ثانيا دانش اين شاهد عالم از سوى خدا و به واسطه رسول صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلم به او مى‏رسد و مؤيّد از جانب خدا و رسول است. به تعبير علمى: دانش او در طول دانش خدا و رسول است و نه در عرض و يا مخالفت با آن، زيرا در غير اين صورت، شاهد بودن او نيز ـ در برابر كفارى كه پيامبر صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلم را دروغ‏پرداز و افترا زننده معرفى مى‏كنند ـ سودى ندارد، بلكه مى‏تواند مؤيد آنها نيز تلقى گردد (شايان دقت)
د ـ اين شخص، مؤمن به قرآن و پيامبر صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلم و از اطرافيان و ياران مستقيم ايشان است، با ايمانى مستحكم و تزلزل‏ناپذير ؛ بر پايه‏ى علم و معرفت كامل (چون علم كتاب نزد او است) و نيز داراى شخصيتى است متعادل، بلكه عادل و در عين حال بسيار نيرومند، به نحوى كه شايستگى آن را دارد كه از جانب خداوند، ميان پيامبر صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلم و ساير مردمان، تحمل شهادت نمايد ؛ در موقعيت‏هاى خطير و ضرورى، به وظيفه الهى خود قيام و اداى شهادت كند؛ در اين راستا ترسى به خود راه ندهد و از ملامت هيچ ملامت‏كننده‏اى نيز نهراسد.
هـ ـ آيه‏ى شريفه ظهور دارد (بلكه نصّ است) بر اينكه دليل اصلى اعطاى مقام «شاهد نبوت بودن» ـ از جانب خداوند ـ به او آن است كه علم كتاب نزد اوست. دانشمندان گفته‏اند: «منوط كردن يك حكم خاصّ به يك صفت ويژه، دلالت بر عليت آن