است و معصومين عليهم ‏السلام مسلمانان را از آن گرايش‏ها برحذر داشته و از خطرات و لغزشگاه‏هاى آن آگاه كرده‏اند.
بر اساس اين احاديث، يكى از بلاهاى خانمان‏سوز اين دوران، شيوع معصيت و گناه و علنى‏شدن آن در جامعه است. نمونه‏هاى زيادى از اين چگونگى را پيامبر اكرم صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلمبيان كرده‏اند؛ از جمله:
دروغ همگانى مى‏شود، حريم‏ها مورد تجاوز قرار مى‏گيرد، گناهان علنى مى‏گردد، فحشا و منكر رواج مى‏يابد، ثروت در ميان مردم فراوان مى‏شود و ثروتمندان مورد احترام قرار مى‏گيرند، طلاق زياد مى‏شود، غنا و مشروبات الكلى حلال مى‏شود، رباخوارى معمول مى‏گردد، ستم و تباهى فراوان مى‏شود، حرمت احكام الاهى شكسته مى‏شود و... . ^۱
چنان‏كه مى‏بينيم، مضمون بسيارى از اين احاديث با وضعيت كنونى جامعه‏ى بشرى كاملاً منطبق است. با توجّه به بحث قرآنى استدراج، اى بسا بسيارى از مردم بر اثر فرو رفتن در گناه و فراموش‏كردن ياد خدا در اين روزگار، دچار عذاب استدراج شوند، وظايف و مسؤوليت‏هاى دينى خود را به فراموشى سپارند، و غرق در شهوات و حرص و دنياطلبى گردند، و خود را شايسته‏ى نعماتى بدانند كه خداوند به آنان بخشيده، غافل از اين‏كه خداوند با بذل نعمت‏هاى زياد به آنان مهلت داده و آنان را مورد امتحان قرار مى‏دهد، لذا در غرور و غفلت فرو مى‏روند. امّا براساس تذكّر قرآن، خداوند ناگهان آنان را مى‏گيرد و از ميان ناز و نعمت به كام عذاب فرو مى‏برد. وقتى كه در غفلت مطلق به سر مى‏روند.
لذا مى‏بينيم كه در روايات، يكى از وظايف مهم شيعه در عصر غيبت را، انتظار فرج دانسته‏اند؛ زيرا در بيان معصومين عليهم ‏السلام ظهور به يك امر دفعى و ناگهانى تعبير شده است؛ چنان‏كه پيامبر بزرگوار اسلام صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلمراجع به ظهور حضرت مهدى عليه ‏السلام فرموده‏اند:
«إنّما مثله كمثل السّاعة لايأتيكم إلّا بغته.» ^۲