زاده شد. ^۱ آل شبّر از خاندانهاى اصيل شيعه در عراق‏اند. (براى تفصيل نك: مقدّمه سيّدعلى شبّر بر كتاب مصابيح الأنوار في حلّ مشكلات الأخبار. (7: ج 1، ص ب و ج) نَسب وى به حسن افطس، فرزند على اصغر، فرزند امام زين العابدين عليه ‏السلام مى‏رسد. (نك: سخن سيّد محمّد صادق بحرالعلوم در: 15: ج 2، ص 2، پاورقى) پدر وى سيّد محمّدرضا شبّر نيز در زمره عالمان بود. شيخ عبدالنبى كاظمى (م 1256 ق) ـ كه نزد سيّد عبداللّه‏ شبّر و پدرش سيّد محمّدرضا درس خوانده بود ـ هر دو را با الفاظ «ثقتان عينان مجتهدان فاضلان، فقيهان ورعان حازا الخصال الحميدة» ستوده است. (15: ج 2، ص 9) سيّد عبداللّه‏ شبّر به همراه پدرش به كاظمين هجرت كرد و نزد پدرش سيّد محسن اعرجى صاحب كتاب «المحصول»، شيخ جعفر كاشف الغطاء، سيّدعلى صاحب «رياض»، شيخ احسائى، محقّق قمى صاحب «قوانين»، ميرزا محمّدمهدى شهرستانى و ديگران، به تحصيل شاخه‏هاى گوناگون علوم پرداخت (10: ج 2، قسم2، ص 777؛ 13: ص 249 ـ 250) و از آنان به كسب «اجازه» نائل آمد. (3: ج 2، ص 10؛ 18: ج 3 ص 176) شاگردان فراوانى نيز نزد او دانش آموختند. (براى تفصيل، نك: 3: ج 2، ص 11؛ 10: ج 2، قسم 2، ص 777؛ 6: مقدّمه، ص 13 ـ 14)
وى تأليفات فراوانى در اصول دين، تفسير قرآن، حديث، كلام، دوره كامل فقه، اصول، تاريخ، ادبيّات، رجال، دعا و نجوم دارد كه بالغ بر 74 عنوان و بيش از يكصد مجلّد است. (براى تفصيل، نك: 15: ج 2، ص 92 ـ 97؛ 19: ج 2، ص 250 ـ 251؛ 11: ج 2، ص 327؛ 2: ج 4، ص 262 ـ 263) تفسير او بر قرآن كريم به دو شكل ـ يكى مفصّل با عنوان صفوة التفاسير و ديگرى مختصر با عنوان الوجيز في تفسير القرآن الكريم ـ است. (همان) مرحوم علّامه امينى در بحث «شُرّاح نهج البلاغه»، شماره 44، مرحوم