پيوست 1

مصنّف در اين كتاب، بارها، از «عدّة من أصحابنا»، از احمدبن محمّدبن خالد، احمدبن محمّدبن عيسى و سهل‏بن زياد روايت كرده است. نجاشى و علّامه حلّى از مصنّف نقل كرده‏اند:
1. هر جا در كافى، عدّة من أصحابنا، از احمدبن محمّدبن عيسى است، افراد عدّه اينان‏اند: محمّدبن يحيى، علىّ‏بن موسى كميدانى، داوودبن كوره، احمدبن ادريس، علىّ‏بن ابراهيم‏بن هاشم.
علّامه اين دو مورد را نيز از كلينى نقل كرده است:
2. عدّة من أصحابنا، از احمدبن محمّدبن خالد، اينان‏اند: علىّ‏بن ابراهيم، علىّ‏بن محمّدبن عبداللّه‏بن اذينه، احمدبن عبداللّه‏بن اميّة (ابيه ـ خ ل)، علىّ‏بن حسن.
3. عدّة من أصحابنا، از سهل‏بن زياد، اينان‏اند: علىّ‏بن محمّدبن علّان، محمّدبن ابى‏عبداللّه‏، محمّدبن حسن، محمّدبن عقيل كلينى.
در توضيح كلام نجاشى و علّامه بايد گفت: پس از استقصاء نظر در مباحث گذشته، جاى ترديد باقى نمى‏ماند در اينكه:
1. محمّدبن عبداللّه‏ در عده احمدبن محمّدبن خالد، همان علىّ‏بن محمّد ماجيلويه‏بن ابى‏القاسم بنداربن عمران حنانى ابوالحسن قمى است، كه نوه دخترى احمدبن محمّدبن خالد برقى است.
2. ابن‏اذينه در عبارت نقل شده دوم، تصحيف شده و صحيح آن «ابن‏ابنته» است.
3. احمدبن عبداللّه‏ در اين سلسله نيز نواده احمدبرقى است. پس اينكه از «ابن اميّه» يا «ابن ابيه» نام برده، خطاست و صحيح آن «ابن ابنه» (نوه پسرى او) است.