پاسخ به شبهه وهابيت در باره حرمت توسّل ^۱

استاد راهنما: دکتر شادي نفيسي ^۲

نرگس السادات روان‌فر ^۳

چکيده

برآورده شدن نيازهاي انسان‌ها در اين عالم، بر اساس نظام اسباب و مسبّبي است. يکي از اين اسباب، دعا و توسّل است. توسّل موجب تقرّب نيز مي‌شود و در اصطلاح، استغاثه، طلب دعا و درخواست شفاعت از پيامبر صلي الله عليه و آله و صالحان، در دوران حيات برزخي ايشان (از وفات تا قيامت) را گويند که برخي از آن، چون توسّل به اسماء و صفات خداوند، قرآن، اعمال صالح، و توسّل به دعاي بندگان شايسته خداوند، نزد همه فرق اسلامي مقبول، و برخي چون توسّل به باطل و بتان، مردود است. مورد اختلافي ميان فرقه وهابيت و ديگر فرق اسلامي، توسّل به نبيّ مکرم اسلام صلي الله عليه و آله و صالحان درگاه الهي، در دوران حيات برزخي ايشان است.
در اين تحقيق، ابتدا معناي توسّل را به دست آورده و سپس نظر ابن تيميه، نظريه‌پرداز حنابله، محمّد بن عبد الوهاب، مؤسّس وهاليت، و در انتها نظر علماي وهابيت کنوني را در اين باره بيان کرده و پس از واکاوي و تبيين بيان انواع توسّل، به پاسخ‌گويي شبهه مطرح شده از طريق روايات و تفاسير مورد قبول وهابيت مي‌پردازيم.

کليدواژه‌ها: توسّل، توحيد، شرک، وهابيت، سلفيه.

مقدّمه

نظام عالم، نظام اسباب و مسبّبي است. برآورده شدن هر حاجتي و ايجاد هر نوع تغييري در عالَم، منوط به اسباب و وسائلي است. انسان‌ها از ابتداي آفرينش براي دست‌يابي به خواسته‌هايشان به