آمده، يا به صورت «احدهما» ذكر شده است (مثل: باب 182 حديث 1).
12. مطرح كردن شبهات وابهامات، تحت عنوان «اگرگويى» و جواب به آنها تحت عنوان «گوييم» (مانند: باب 165 ح 2).
13. توضيح بعضى از روايات با ذكر مصاديق و بيان تأويل آنها.
14. اشاره به موارد اختلاف در وافى و مرآة العقول (وى شرح خود را پس از آنها و ناظر به آنها نگاشته است).
15. شرح خلاصه مطالب باب در چند سطر، در صدر هرباب.
16. بيان نظرات خود تحت عنوان «مخفى نماند» يا «بدان كه».
17. ارجاعات دقيق به موارد مشابه قبل و بعد، با ذكر شماره باب و حديث.
18. ريشه يابى قبايل ومعرفى اشخاص، اعلام، فرقه ها، وقايع تاريخى (مانند معرفى قبايل مضر و غطفان و چاه جعرانه در شرح حديث 2 باب 176؛ معرفى عقايد زيديه در شرح حديث 3 باب 165؛ معرفى مرجئه و قدريه و حروريه در شرح حديث 13 همان باب ؛ داستان حوأب در شرح حديث 3 همان باب).
بجاست كه بقيه اجزاى اين شرح ارزشمند نيز به همين صورت، دربرنامه كار پژوهشى دانشگاهها و حوزه هاى علميه قرار گيرد واين كتاب نفيس، احيا شود.

6. پژوهشى در زمينه كتاب كافى و مؤلف آن / منصور پهلوان ـ تهران: مؤسسه فرهنگى نبأ مبين، 1382.

1.6. اين كتاب از جمله معدود آثار فارسى است كه به صورت مستقل و به بيان ساده و روان درباره كتاب كافى نگارش شده است .آثار فارسى مستقل در باره كافى بسيار اندك است و فقط در برخى ترجمه هاى فارسى در ضمن مقدمه ها توضيحاتى درباره كتاب كافى ارائه شده است.
2.6. كتاب در يك مقدمه و هفت فصل ودر 256 صفحه چاپ ومنتشر شده است. متن اصل كتاب از فصل اول تا فصل هفتم ] ص 15 ـ 230 ]. مى باشد، در پايان هر فصل، خلاصه مطالب همان فصل آورده شده است. پاورقى هاى فصول بعد از فصل هفتم آمده