شخصی که از خدا خواسته بود، مجازات های اخروی او را در دنیا به او برساند، بیمار و ضعیف شده بود. پیامبر(ص) کار او را اشتباه دانست و به او یاد داد که از خداوند، بخشش بخواهد.
صحیح مسلم عن أنس:
إنَّ رَسولَ اللّهِ(ص) عادَ رَجُلاً مِنَ المُسلِمینَ قَد خَفَتَ فَصارَ مِثلَ الفَرخِ، فَقالَ لَهُ رَسولُ اللّهِ(ص): هَل کنتَ تَدعو بِشَیءٍ أو تَسأَلُهُ إیاهُ؟ قالَ: نَعَم، کنتُ أقولُ: «اللّهُمَّ ما کنتَ مُعاقِبی بِهِ فِی الآخِرَةِ فَعَجِّلهُ لی فِی الدُّنیا».
فَقالَ رَسولُ اللّهِ(ص): سُبحانَ اللّهِ! لا تُطیقُهُ ـ أو لا تَستَطیعُهُ ـ أفَلا قُلتَ: «اللّهُمَّ "آتِنا فِی الدُّنیا حَسَنَةً وفِی الآخِرَةِ حَسَنَةً وقِنا عَذابَ النّارِ"»[۱]؟
قالَ: فَدَعَا اللّهَ لَهُ، فَشَفاهُ.[۲]
صحیح مسلم ـ به نقل از اَنَس ـ:
پیامبر خدا(ص)، به عیادت مردی از مسلمانان رفت که مانند جوجه، ضعیف و بی حرکت شده بود. به او فرمود: «آیا قبلاً دعایی می کرده ای یا از خدا چیزی می خواسته ای؟».
گفت: آری. می گفتم: بار خدایا! هر کیفری که در آخرت می خواهی به من برسانی، آن را در همین دنیا برایم جلو انداز.
پیامبر خدا(ص) فرمود: «سبحان اللّه ! تو طاقت آن را نداری ـ یا توان آن را نداری ـ. چرا نگفتی: بار خدایا! در دنیا و آخرت، به ما نیکی عطا فرما و از عذاب آتش، نگاهمان بدار؟».
سپس، به درگاه خدا برایش دعا کرد و خداوند، او را شفا داد.
[۱]. بقره، آیه ۲۰۱.
[۲]. صحیح مسلم: ج ۴ ص ۲۰۶۸ ح ۲۳، سنن الترمذی: ج ۵ ص ۵۲۱ ح ۳۴۸۷، السنن الکبری للنسائی:ج ۶ ص ۲۶۰ ح ۱۰۸۹۲، المصنف لابن أبی شیبة: ج ۷ ص ۵۲ ح ۲ کلّها نحوه، کنز العمّال: ج ۲ ص ۶۱۸ ح ۴۹۰۲ ؛ الاحتجاج: ج ۱ ص ۵۲۹ ح ۱۲۷ عن الإمام الکاظم عن آبائه(ع) عنه(ص)نحوه، بحار الأنوار: ج ۱۰ ص ۴۵ ح ۱، دانشنامه قرآن و حدیث ج ۱۸ ص ۲۳۰.
