آیت اللّٰه میرزا محمّد ارباب، در سال ۱۲۷۳ ق، در شهر قم، چشم به جهان گشود. پس از پشت سر نهادن دوران نوجوانى، به تحصیل ادبیات، همّت گمارد و پس از آن برای تحصیل علوم حوزوی به تهران رفت. سپس با مهاجرت به سامرّا چندى در درس هاى میرزاى شیرازى، شركت نمود.
پس از آن، ره سپار نجف شد و سالیان بسیار در درس آیات عظام، میرزا حبیب اللّٰه رشتى و آخوند ملّا محمّدكاظم خراسانى، حضور یافت. بعد از رسیده به مرحله ی اجتهاد، به قم باز گشت و مجلس درس و بحث او، یكى از پُررونق ترین مجالس درسى حوزه بود. تألیفات وی، عبارت است از: الأربعین الحسینیة، شرح كتاب البیان شهید اوّل، شرح قصیده عینیه سید حِمیرى، رجوم الشیاطین، حاشیه بر كتاب جواهر الكلام و دیوان اشعار که سروده های ایشان به عربی و فارسی در آن آمده است.
سال ۱۳۴۱، در ۶۸ سالگى، چشم از جهان فرو بست و در قبرستان شیخان، در جوار مرقد میرزاى قمى به خاک سپرده شد.[۱]
سروده ی آیت الله ارباب در مورد حضرت مهدی(ع):
چه خوش باشد که بعد از انتظاری
به امّیدی رسند امیدواران
جمال اللَّه شود از غیب، طالع
پدیدار آید اندر بزم یاران
دَمَد از قرن قدرت، نفخه صور
ببارد ابر رحمت، آب باران
به آواز أنا الحق، مرغ توحید
کند پرواز، اندر شاخساران
جهان شد تیره چون شب های تاریک
خدایا! در رسان خورشید تابان
تو ای جام جهان، رخساره بنما
که خستند از تعب، آیینه داران
ببین ما را اسیر بند کفّار
گرفتار شکنج روزگاران
قدم در کربلا بگذار و بستان
سر پُرخون ز دست نیزه داران
تو ای دست خدا، از شَسْت قدرت
بکش تیر از گلوی شیرخواران
خبر داری که از سمّ ستوران
دگر جسمی نماند از شه سواران؟
[۱]. ر.ک: اربعين الحسينية، مقدّمه، صفحه ب.
