عبیدالله بن علی بن ابی شعبه حلبی(م قبل از 148 ق)

حلبی از بیوتات مشهور شیعه در کوفه بود. ابوشُعْبه از راویان امام حسن و حسین(ع) بود. علت شهرت عبید اﷲ به حلبی، آمد و شد او و خاندانش به شهر حلب برای تجارت است.[۱] وی در دوران امام صادق(ع) در گذشت.[۲]

مکانت حدیثی

نجاشی آل  شعبه را خاندان معروفی در کوفه معرفی می کند که همه آنها ثقه و قابل اطمینان هستند و عبیداﷲ بزرگ ترین و مشهورترین آنهاست.[۳] عبیداﷲ حلبی از اصحاب امام صادق(ص) به شمار می آید.[۴] شیخ مفید او را از فقهای اعلامی که احکام و فتوای حلال و حرام از آنها گرفته می شود و هیچ خدشه ای بر علم و وثاقت آنان راه ندارد، شمرده است.[۵] بیشترین روایات حلبی از سوی حماد بن عثمان به کتب اربعه راه یافته است.

احادیث و آثار

نام او در کتب اربعه، در هزار و ۵۴۴ سند واقع شده است. عمده روایات او مستقیم از امام صادق(ص) هستند. حلبی کتاب خود را به امام صادق(ع) عرضه کرد و امام آن را به عنوان کتابی که مخالفان شیعه ندارند، ستود.[۶] شیخ صدوق در مقدمه کتاب من لا یحضره الفقیه، کتاب او را از منابع مورد اعتماد شیعی دانسته است.[۷]

[۱] . رجال النجاشی: ج۲ ص۳۷ ش۶۱۰.

[۲] . رجال الکشّی: ج۲ ص۵۴۱ ش۹۲۷.

[۳] . رجال النجاشی: ج۲ ص۳۸ ش۶۱۰.

[۴] . رجال الطوسی: ص۲۳۴ ش۳۱۹۳.

[۵] . الرسالة العددیه: ص۱۴، معجم رجال الحدیث: ج۱۱ ص۷۸ ش۷۴۸۶.

[۶] . رجال النجاشی: ج۲ ص۳۸ ش۶۱۰.

[۷] . کتاب من لایحضره الفقیه: ج۱ مقدمه شیخ صدوق ص۳.