این دوره با ورود عبدالله بن حسین شوشتری (م1021ق) به اصفهان شروع می‌شود. او از طرف شاه عباس اول، امام جمعه و جماعت اصفهان می‌گردد. او را شیخ طایفه امامیه در عصر خود خوانده‌اند که تمام عمرش را صرف فقه و حدیث نمود. بیشتر محدّثان و علمای برجسته بعدی به نوعی از او تأثیر پذیرفته‌اند. مصطفی تفریشی بیشتر مطالب کتاب رجالش را مدیون او می‌داند. محدّثان معروفی چون محمد تقی مجلسی و عنایة الله قهپایی در محضر او علم آموختند.^۱ عبداللطیف جامعی (م1050ق)، خلف بن عبدالمطلب (م1074ق) و سید نعمت الله جزایری (م1112ق) از مهم‌ترین محدّثان این دوره‌اند که به ترتیب، گرایش آنان به اخباری‌گری افزایش می‌یابد.

در حوزه حدیث، شرح و حاشیه بر کتب اربعه از مهم‌ترین فعالیت‌های این دوره است. نزهة الإخوان سید نعمت الله جزایری و حاشیه عوض بن حیدر شوشتری (م1113ق) بر روضةالکافی، حاشیه عبدالله بن حسین شوشتری (م1021ق)، شرح عبداللطیف جامعی (م1050ق)، حاشیه علاء الدوله شوشتری (م1080ق)، مقصود الأنام و خلاصه آن به نام غایة المرام و مختصر آن با نام کنز الطالب، نوشته سید نعمت الله جزایری (م1112ق) در شرح تهذیب الأحکام، حاشیه عبدالله بن حسین شوشتری (م1021ق) بر الاستبصار، جامع الأخبار فی ایضاح الأستبصار عبداللطیف جامعی و شرح الاستبصار عبدالرشید شوشتری (م1078ق)، از جمله این شروح و حواشی به شمار می‌روند. عبداللطیف در شرح الاستبصار خود تقسیم‌های چهار گانه حدیث را به صحیح، حسن، موثق و ضعیف قبول ندارد و معتقد است که محدّثان متأخر با این تعریف تعداد زیادی از احادیث را کنار گذاشته‌اند.^۲ سید نعمت الله جزایری کتب حدیثی دیگری را نیز شرح کرده که انس الوحید (شرح توحید صدوق)، لوامع الأنوار (شرح عیوان أخبار صدوق)، قاطع اللجاج (شرح الأحتجاج طبرسی) و شرح صحیفه سجادیه از جمله این شروح هستند.

سید نعمت الله جزایری (م1112ق) بزرگ‌ترین محدّث خوزستان و یکی از بزرگ‌ترین عالمان حدیث و فقه شیعه به شمار می‌رود که با نوشتن بیش از پنجاه کتاب فقهی حدیثی و دیگر کتب دینی و ادبی خدمات ارزنده‌ای برای جهان تشیع انجام داده است. او شاگرد برجسته علامه مجلسی (م1110ق) بود و در نوشتن بحار الأنوار و مرآة العقول او را یاری کرده است. سید نعمت الله شیخ الأسلام شوشتر بوده و در آن‌جا سی مدرسه و کتاب‌خانه‌ای