رمضان^۱ مشاهده کرد. وی ضعف‌‏های متعددی را در باره این حدیث مطرح ساخته است؛ شاذ بودن حدیث، نخستین ضعفی که وی بر آن گرفته است. تضعیف دوم ماهیتی پرسشی دارد که شیخ مفید آن را از فقیهان شیعه گزارش کرده است. از نگاه فقهای شیعه این پرسش قابل طرح است که چرا محمّد بن یعقوب بن شُعیب تنها همین یک حدیث را از پدرش روایت کرده است؟! چنانچه وی راوی از پدرش می‌بود، باید احادیث بیشتری را روایت کرده باشد. از این رو، حدیث متفرد وی قابل استناد نخواهد بود. تشکیک دیگر شیخ مفید در مورد عدم صدور این حدیث، با ماهیت تحلیل فهرستی و نقد منبعی بیان شده است. به گفته او و فهرست‌نگاران، یعقوب بن شعیب تمام احادیث خود از امام صادق علیه السلام را در اصل خود گرد آورده بود،^۲ اما حدیث مورد بحث _ که فرزندش محمّد از او روایت کرده _ در این اصل وجود نداشته است. عدم درج این حدیث در اصل یعقوب بن شعیب، شاهدی است بر آن که تردید در صدور آن از امام صادق علیه السلام وجود داشته است.^۳ این نمونه نشان می‌دهد که وجود حدیث در کتاب و اصل حدیثی یک راوی نشانه‏ای بر اعتماد به صدور آن بوده است.

اظهار نظر شیخ طوسی در باره حدیثی منقول از حذیفة بن منصور را نیز می‌توان از نمونه‌‏های دیگر توجه قدما به این قرینه یاد کرد. وی از جمله ضعف‌‏های این حدیث را _ که در صدور آن تردید می‌شود _ عدم وجود آن در کتاب حدیثی حُذیفة بن منصور _ که کتابی مشهور و معروف بوده _ دانسته است. به باور شیخ طوسی، چنانچه حذیفه این حدیث را صحیح قلمداد می‌کرد، بی‌تردید آن را در کتاب خود جای می‌داد.^۴

در مقابلِ‌ احادیثی که از کتاب خاصِ یک راوی نقل شده، احادیث مفردی قرار دارد که در کتاب راوی/مؤلف وجود نداشته است. این مسأله موجب تردید در اعتبار آن نقل شفاهی یا اعتباری فروتر نسبت به روایت منقول از اثر مکتوب راوی