مقالات بررسی شده، 83 درصد دارای یک نویسنده، پانزده درصد دارای دو نویسنده و دو درصد دارای سه نویسنده بوده است و اویووسی^۱ که در پژوهش خود نشان داد، که سطح همکاری بین نویسندگان کم بود (7/16 درصد)؛ در حالی‌که مقالات تک‌نویسنده‌ای زیاد بودند (3/83 درصد) و با یافته‌های لوزادیس و همکاران (2010م) که در پژوهش خود نشان دادند، که 45 درصد از مقاله‌ها یک‌نویسنده، 26 درصد دو نویسنده و 29 درصد، سه یا بیشتر از سه نویسنده داشته است، هم‌سو است؛ ولی با نتایج پژوهش شریفی و همکاران^۲ که نشان دادند از مجموع مقالات بررسی شده، نود درصد مقالات، بیش از یک نویسنده داشتند و با نتایج رشیدی آشتیانی و لاریجانی^۳ که نشان دادند، که بیش از نیمی از مقاله‌ها، یعنی 8/53 درصد مقالات، دو نویسنده دارد، مغایر است.

در بررسی شاخص میزان مشارکت نهادها و مؤسسات علمی مختلف، یافته‌ها حاکی از آن است که بیشترین ارائه‌دهندگان مقالات از دانشگاه تهران است که یافته‌های این پژوهش، یافته‌های شریفی و همکاران^۴ را مورد تأکید قرار می‌دهد. در آن پژوهش دانشگاه تهران با 65/17 درصد، مرتبه اول را به خود اختصاص داده است.

در بررسی سیر پراکندگی موضوعات در طول سال‌های بررسی شده، یافته‌ها حاکی از آن است که اگر چه مطالعه در حوزه موضوعی «معارف حدیثی»، «علم درایه»، «احوال روایت (نقد حدیث)» در طول دوره بررسی شده، کاهش یا افزایش جزئی داشته است، ولی همواره ادامه داشته و هیچ‌گاه کاهش جدی نداشته و به صفر نرسیده است. بیشترین نقاط اوج و افول گرایش‌های موضوعی، در علوم حدیث موضوع «تاریخ حدیث» است؛ به طوری‌که در سال 1386 و 1388، پنج مقاله تولید شده و در حالی‌که در سال 1387 و 1390، هیچ مقاله‌ای منتشر نشده است. اما نكته‌ای كه قابل توجه است، موضوع معارف حدیثی