ثانیاً، با فرض صحت روایت^۱ _ که برای اولین بار از شیخ صدوق، نقل شده (نویسنده به این مطلب اشاره نموده) و سایرین همگی به نقل از او آن را ذکر نموده‌اند _ مطلبی دال بر برابری شهادت امام حسین علیه السلام با قربانی کردن قربانی رهایی بخش به جای پسر حضرت ابراهیم علیه السلام ، وجود ندارد. در این روایت آمده است:

... یا إبْرَاهیمَ، قَدْ فَدَیتُ جَزَعَكَ عَلَی إبْنِكَ إسماعیلَ، لَوْ ذَبَحْتَهُ بِیدِكَ بِجَزَعِكَ عَلَی الْحُسَینِ علیه السلام وَ قَتْلِهِ وَ أوْجَبْتُ لَكَ أرْفَعَ دَرَجاتِ أهْلِ الثَّوابِ عَلَی الْمَصائِبِ، فَذلِكَ قَوْلُ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ فَدَینَاهُ بِذِبْحٍ عَظِیمٍ وَ لا حَوْلَ وَ لا قُوَّةَ إلَّا بِاللهِ.^۲

علامه مجلسی در بحار الأنوار^۳ در توضیح این روایت می‌فرمایند:

... و لما کان أسفه علی ما فات منه من ثواب الجزع علی ابنه، عوضه الله بما هو أجل و أشرف و أکثر ثواباً، و هو الجزع علی الحسین علیه السلام ...؛

... زمانی که او از این که ثواب جزع بر پسرش را از دست داده، متأسف شد، خداوند به او چیزی عنایت فرمود که ثوابش أجلّ، أشرف و أكثر باشد، و آن جزع بر مصیبت سید الشهداء علیه السلام بود...

لذا روایت تنها در بیان آن است که خداوند مصیبت آن حضرت و حزن او بر شهادت امام حسین علیه السلام را فدیه (یا بدل و عوض) مصیبت او بر ذبح فرزند خودش قرار داد. با توجه به این که نویسنده این منبع را در اختیار داشته، جای تعجب است که چگونه چنین برداشتی را از روایت، به عنوان نظر شیعه، ارائه نموده است؟!

ثالثاً، اندوه حضرت ابراهیم علیه السلام را به عنوان شایستگی الهی تلقی نموده است، و حال، آن که عبارت روایت به وضوح می‌نماید، آنچه سبب بالا رفتن مرتبه و قرب وی شد، عشقی بود که اندوه از آن نشأت گرفت، نه صِرف اندوه؛ چنان که در روایت آمده است: