لکن همواره به طرق گوناگون و به مقتضای زمان، وظیفه الهی خود را _ که برپایی حق و عدالت بود _ انجام می‌دادند؛ چنان که حضرت علی علیه السلام در مقام مناجات با خدا می‌فرماید:

خدایا تو می‌‏دانی كه جنگ و درگیری ما برای به دست آوردن قدرت و حكومت و دنیا و ثروت نبود، بلكه می‌‏خواستیم نشانه‌‏های حق و دین تو را به جایگاه خویش باز گردانیم، و در سرزمین‌‏های تو اصلاح را ظاهر كنیم، تا بندگان ستمدیده‌‏ات در أمن و أمان زندگی كنند، و قوانین و مقررات فراموش شده تو بار دیگر اجراء گردد.^۱

امام حسین علیه السلام نیز علاوه بر این که، از مکه تا کربلا، بارها در خطابه‌های خود انگیزه قیام را بیان می‌نماید، در وصیت‌نامه‌ای که هنگام حركت از مدینه به سوی مكه می‌نویسد و با مهر خویش ممهور ساخته به برادرش محمد حنفیه تحویل می‌دهد، می‌فرماید:

... وَ اَنِّی لَمْ اَخْرُجْ اَشِراً وَ لا بَطِراً وَ لا مُفْسِداً وَ لا ظَالِماً، وَ إنَّمَا خَرَجْتُ لِطَلَبِ اْلإصْلاحِ فِی اُمَّةِ جَدِّی _ صَلَّی اللهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ _ اُرِیدُ اَنْ آمُرَ بِالْمَعْرُوفِ وَ اَنْهَی عَنِ الْمُنْكَرِ وَ اَسِیرَ بِسِیرَةِ جَدِّی وَ اَبِی عَلِی بْنِ اَبِی طَالِب...^۲

ثالثاً، بنا بر نقل تاریخ امام حسن علیه السلام ، پس از رسیدن به امامت، در ادامه کار پدر، سپاه را برای جنگ با معاویه آماده می‌کند، لکن به دلیل پاره‌ای خیانت‌ها ناچار به صلح می‌گردد.^۳

4-2. نقد نظریات ارائه شده

4-2-1. معرفی ذبیح از نظر شیعه و اهل سنّت

در این بخش از مقاله، نخست به دلایل علمای شیعه و اهل سنّت، در تعیین هویت ذبیح ‌پرداخته می‌شود، و سپس نقد مقاله فایرستون صورت می‌گیرد.

4-2-1-1. ذبیح در اسلام

قرآن کریم در سوره صافات، به داستان قربانی حضرت ابراهیم علیه السلام می‌پردازد، لکن به نام