پس این احتمال که ضمیر در حدیث به «القرآن» برگردد و مقصودْ تفسیر قرآن توسط پیامبر صلی الله علیه و اله بعد از نزول آیات باشد، بسیار ضعیف و بعید است؛ چرا که هیچ عاقلی حدس نمی‏زند که پیامبر صلی الله علیه و اله قبل از نزول اصل آیات و ابلاغ آنها به تفسیر آنها پرداخته باشد.

حدیث دیگر در منابع حدیثی اهل تسنّن چنین آمده است

۰.عن عائشة: أنّ النبیّ صلی الله علیه و اله کان لا یفسّر شیئاً من القرآن برأیه الاّ آیاً بعدد، علّمه ایاهنّ جبرئیل علیه السلام؛^۱

۰.از عایشه نقل شده که پیامبر صلی الله علیه و اله از نزد خود قرآن را تفسیر نمی‌کرد و آیات مشخصی نازل می‌شد و تفسیر آنها را جبرئیل علیه السلام به آن حضرت می‌گفت.

پس می‏توان گفت طبق آیه‏ای که گذشت،^۲ خداوند خود بیان آیات را بر عهده گرفته است.

بنا بر این، روایاتی که مضمون آنها اختصاص داشتن علم به آیات قرآن و تفسیر آنها به پیامبر صلی الله علیه و اله و اهل بیت گرامی‌اش علیهم السّلام است، ناظر به این است که این علم الهی از طرف خداوند متعال نزد آنها به ودیعه گذاشته شده است و آنها برای دربرگرفتن این علم و ارائه آن به مردم، از طرف خدای متعال برگزیده شده‌اند؛ نه این که خودشان در این زمینه مستقل باشند. این مطلب را می‏توان در احادیث بسیاری مشاهده کرد؛ از جمله حدیثی از امام باقر علیه السلام که فرمود:

۰.انّ من علم ما أوتینا تفسیر القرآن و أحکامه.^۳

و نیز این که فرمود:

۰.ما یستطیع احدٌ أن یدّعی أنّ عنده جمیع القرآن کلّه ظاهره و باطنه غیر الأوصیاء.^۴

تعابیری چون «عیبة علمه»، «وعاء فهمه و حکمته» و «جعل علمه عندنا» نیز _که در احادیث مکرر به کار رفته است _ناظر به همین معنا است.

می‏توان گفت متون معتبر حدیثی _که نحوه شکل‏گیری کتاب امام علی علیه السلام را گزارش می‏کنند _نیز ناظر به همین معنا هستند و می‏خواهند بگویند قرآن به طور کامل، همراه تفسیر