ورود امام حسین(ع) به کربلا (۶۱ ق)
امام باقر علیه السلام:
فَسارَ [الحُسَینُ علیه السلام ]، فَلَقِیتهُ أوائِلُ خَیلِ عُبَیدِ اللّهِ، فَلَمّا رَأى ذلِک عَدَلَ إلى کربَلاءَ، فَأَسنَدَ ظَهرَهُ إلى قَصباءَ وخَلًا؛ کیلا یقاتِلَ إلّا مِن وَجهٍ واحِدٍ، فَنَزَلَ وضَرَبَ أبنِیتَهُ، وکانَ أصحابُهُ خَمسَةً وأربَعینَ فارِسا ومِئَةَ راجِلٍ.
حسین علیه السلام، حرکت کرد و جلوداران سپاه عبید اللّه بن زیاد، ایشان را دیدند. حسین علیه السلام چون چنین دید، راه خود را به سوى کربلا، کج کرد و پشت لشکر را به سوى نیزار و گیاه تازه قرار داد تا تنها در یک جبهه بجنگد، و فرود آمد و چادر زد. یارانش چهل و پنج سوار و صد پیاده بودند».
تاریخ الطبری: ج ۵ ص ۳۸۹
المناقب لابن شهر آشوب:
فَساقُوا [الحُسَینَ علیه السلام وعَسکرَهُ ] إلى کربَلاءَ یومَ الخَمیسِ، الثّانِی مِنَ المُحَرَّمِ، سَنَةَ إحدى وسِتّینَ، ثُمَّ نَزَلَ وقالَ: هذا مَوضِعُ الکربِ وَالبَلاءِ، هذا مُناخُ رِکابِنا، ومَحَطُّ رِحالِنا، ومَقتَلُ رِجالِنا، وسَفک دِمائِنا.
روز پنج شنبه، دوم محرّم سال ۶۱ هجرى، امام حسین علیه السلام و لشکرش را به سوى کربلا راندند. امام علیه السلام در آن جا فرود آمد و فرمود: «این جا، جایگاه کرْب (رنج) و بَلاست. این جا، جایگاه مَرکب ها و بار و بُنه ماست و [این جا] قتلگاه مردانمان و جاى ریخته شدن خونمان است».
المناقب لابن شهرآشوب: ج ۴ ص ۹۷
المِحَن:
فَلَقِیهُ [أی الحُسَینَ علیه السلام ] الجَیشُ عَلى خُیولِهِم بِوادِی السِّباعِ ... ثُمَّ قالوا: سِر بِنا یابنَ بِنتِ رَسولِ اللّهِ، فَما زالوا یرجونَهُ، وأخَذوا بِهِ عَلَى النُّجُبِ حَتّى نَزَلوا بِکربَلاءَ.
لشکر سواره نظام [عبید اللّه ]، حسین علیه السلام را در وادى سِباع دیدند .... سپس گفتند: اى فرزند دختر پیامبر خدا! با ما حرکت کن. پیوسته به او امید [توافق ] داشتند و گِرداگرد او، سواره حرکت کردند تا در کربلا، فرود آمدند.
المحن: ص ۱۴۶