براي وجود مکتبي مشخص از نحويون در مدينه در نيمه اول قرن هشتم ارائه کرده‌اند که قدمت آن از مدارس مشهور بصره و کوفه بيشتر است.

Talmon also claims that a number of men in this group earned their livings by copying the Quran, but he has documented only one example, Abu Hazim (or Abu Daud) ‘Abd al-Rahman b. Hurmuz b. Kaysan al-A‘raj, classified as one of the tabi‘un of al-Madinah, who died at Alexandria in 117/735 or 119/737. He was a mawla of the Banu Hashim and used to copy masahif.
It has been demonstrated that at least three individuals in al-Madinah copied the Quran professionally in the last quarter of the first hijri century and the beginning of the second. It thus seems not at all impossible that there was already a concentration of such an occupational group in the city. In those early years there must have been sufficient demand for the newly codified scriptures, both for public use in mosques and schools and for private study by wealthy or pious patrons, to ensure employment for such a group.
The details cited here are scattered almost at random through texts of different character and period, and the references are too peripheral to the main accounts and the individuals too insignificant to have been part of a conscious, however pious, forgery of early Islamic history concocted at the end of the eighth century.

همچنين تالمون، مدعي است افرادي در اين مجموعه از طريق استنساخ قرآن روزگار سپري مي‌کردند، اما او تنها يک نمونه را ذکر مي‌کند که نامش أبو‌حازم (يا أبو‌داود) عبد‌الرحمان بن هرمز بن کيسان الاعرج، از تابعين مدينه، متوفاي117/735 و يا 119/737 بوده و براي استنساخ قرآن استخدام شده بود. ^۱
بنابراين ثابت مي‌شود که حداقل شغل سه نفر در ربع آخر قرن اول هجري و آغاز قرن دوم، در مدينه کپي قرآن بوده است و به طور کلي غير ممکن نيست که پيش از اين گروهي حرفه‌اي در مدينه متمرکز باشند. در آن سال‌هاي اوليه مي‌بايست تقاضاي کافي براي متن جديد قرآن براي استفاده عمومي در مساجد و مدارس و مطالعه آن توسط مشتريان ثروتمند و يا پارسا وجود داشته باشد تا چنين گروهي تضمين شغلي داشته باشند.