Within this context it is clear that the minor textual variations noted have been introduced to fit the sense. Such alteration of the standard Quranic text in order to express a particular theme seems always to have been acceptable in Islamic inscriptions, however rigidly the actual recitation of the Quran may have been regulated; even inscriptions of much later dates, when there is no question that a canonical text of the Quran had been established, embody such variations. It is difficult to believe that the selection and coherent arrangement of passages in the time of ‘Abd al-Malik would not have influenced the canonical arrangement of the text had codification taken place in his reign or later. It seems particularly unlikely that the combination of phrases from 64:1 and 57:2, repeated twice, could originally have been a unitary statement that was then deconstructed and incorporated into different parts of the Quran.
Nevertheless, the types of minor variation mentioned, juxtaposition of disparate passages, conflation, shift of person, and occasional omission of brief phrases, led Patricia Crone and Michael Cook to question the value of the mosaic inscriptions at the Dome of the Rock as evidence for the literary form of the text as a whole at that early date.

درون اين بافت، تغييراتي اندک مربوط به متن براي هماهنگي معنايي ارائه شده‌اند؛ چنين تغييراتي در متن استاندارد قرآن به منظور بيان موضوعي خاص در کتيبه‌هاي اسلامي مقبول بوده است. گرچه تلاوت حقيقي قرآن سرسختانه کنترل مي‌شد، حتي کتيبه‌هايي که تاريخ بسيار بعدتر دارند؛ در زماني که مسئله‌اي درباره متن تثبيت‌شده قرآن مطرح نبود، آن کتيبه‌ها نيز چنين تغييراتي را در بر دارند. مشکل است بپذيريم قرآن در زمان عبدالملک يا بعدتر تدوين شده باشد، اما از روال و چگونگي آيات در اين کتيبه که در همان دوره تنظيم شده، متأثر نشده باشد. به نظر مي‌رسد که به طور خاص بعيد است که ترکيب عبارات آيه? سوره64 و آيه? سوره5? که دوبار تکرار شده؛ در واقع يک عبارت بوده و بعدها (در زمان تدوين) دو تکه‌شده و در دو قسمت‌ مختلف قرآن، گنجانده شده باشند.
با وجود اين، انواع تغييرات جزئي مذکور از قبيل کنار هم قرار‌دادن عبارات متمايز، ادغام، تغيير ضماير اشخاص و نيز گاه گاه حذف عباراتي کوتاه از آيات، اينها همه سبب شد تا «پاتريشا کرونه» و «مايکل کوک»، ارزش کتيبه‌هاي روي کاشي در قبة الصخرة را به عنوان شواهدي براي شکل ادبي متن قرآن به عنوان يک کل در همان زمان اوليه، زير سوال ببرند.