جدّ اعلاي اين خاندان اسحاق مؤتمن، فرزند امام صادق عليه السلام است و اين خاندان به خاطر نام وي به اسحاقيين خوانده مي شدند، امّا بعدها فرزندان اين خاندان به نام جدّ ابوالمكارم به «بني زهره» شهرت يافتند و لفظ «ابن زهره» بدون ذكر قرينه تنها به او اشاره دارد. ظاهراً اولين شخص از اين خاندان كه
به حلب آمده و موجب گسترش تشيع در آن ديار شده، محمد بن احمد بن محمد بن حسين بن
اسحاق بوده است ^۱ پس از وي، بسياري از اعضاي اين خاندان از نقباي سادات و اشراف و عده اي هم از علماي روزگار خود در حلب بودند. او در فقه صاحب نظر بوده و ديدگاه‌هاي وي در كتاب هاي فقهي نقل شده است.
از كتاب هاي تراجم و بعضي اجازات به دست مي آيد كه مشايخ و اساتيد سيد بن زهره عبارت بودند از:
1. ابو منصور محمد بن الحسن بن منصور النقّاش،
2. ابي علي حسن بن الحسين معروف به ابن حاجب حلبي،
3. ابي عبدالله حسين بن طاهر بن حسين صوري،
4. پدر بزرگوارش علي بن زهره ^۲
شاگردان و راويان از سيد بن زهره نيز عبارت‌اند از:
1. عبد الله بن علي بن زهره، برادر ايشان،
2. برادر زاده اش سيد محيي الدين محمد.
3. شاذان بن جبرئيل،
4. محمد بن ادريس ^۳ ،
5 . محمد بن جعفر مشهدي، صاحب كتاب المزار،
6 . معين الدين سالم بن بدران مصري مازني،
7. ابو الحرث محمد بن حسن بغدادي.
تعداد نوزده كتاب و رساله و نامه به سيد بن زهره نسبت داده شده كه نشان دهنده دامنه دانش و معلومات اوست. ظاهراً بجز غنية النزوع الي علمي الاصول والفروع بقيه آنها در دسترس نيست. كتاب ياد شده از مهم ترين آثار سيد بن زهره است كه در سه بخش تنظيم يافته است:
الف. مسائل كلامي از توحيد تا معاد،
ب. اصول الفقه، كه بر شيوه آثار قدماست و از بخش هاي سودمند آن، بحث قياس است،
ج. فروع و احكام شرعي، كه يک دوره فقه استدلالي فشرده با استفاده از آيات و روايات و اجماع است. اين بخش از آثار پر ارزش در موضوع فقه مقارن به شمار مي رود.