مِسوَر بن مَخرَمه

مِسوَر بن مخرمة بن نوفل قرشى زهرى ـ كه كنيه اش ابو عبد الرحمان و يا ابو عثمان است ـ ، در سال دوم هجرى در مكّه به دنيا آمد . وى از پيامبر صلى الله عليه و آله روايت كرده و فقيه بوده است . وى طرفدار دايى اش عبد الرحمان بن عوف، از اعضاى شورا [براى انتخاب جانشين عمر براى خلافت] بود. او تا كشته شدن عثمان، در مدينه ماند و سپس به مكّه رفت و در آن جا ماند تا معاويه از دنيا رفت. وى، بيعت با يزيد را نمى پسنديد و مى گفت : او مى گسار است . وقتى اين خبر به يزيد رسيد ، به امير مدينه نامه نوشت و او را تازيانه زد و مسور نيز شعرى سرود.

 در نبرد شاميان با ابن زبير ، سنگى كه با منجنيق پرتاب شد ، به او اصابت كرد و او در حجر ، نماز مى خواند. پس از آن ، مدّتى زنده ماند و در سال ۶۴ هجرى در گذشت.