و از جمله همان جنگ ها را، نه صناعت رزمى آن، كه غاياتِ ارزشى و حدود اخلاقى و احكام متمايز آن از جنگ هاى غير مسلمانان، ممتاز مى كرد.
از اين منظر، متون و مأثورات فراوانى را مى توان بازخوانى كرد. براى نمونه ، آن جا كه در الكافى از امام باقر عليه السلام نقل مى شود:
لَوْ كانَ لِألْسِنَتِكُمْ أوْكِيَةٌ لَحَدَّثْتُ كُلَّ امْرِئ بِما لَهُ و عَلَيْه .^۱
سياق كلام، كاملاً بر مى تابد كه مراد، همه عوامل اصلى سود و زيان دينى، يعنى مايه هاى سعادت و شقاوت باشد. در اين صورت است كه با آياتِ قرآن نيز ناسازگارى اى نخواهد داشت.
بنا بر حديثى در الكافى ، امام صادق عليه السلام ، خود را عالِم به آنچه در آسمان ها و زمين، و بهشت و دوزخ هست، و آنچه بوده و خواهد بود، مى خوانَد و سپس، اين دانش را مُكتَسب و مُستفاد از كتاب خدا مى شِمُرَد و بدين استناد مى جويد كه در قرآن، تبيان هر چيزى هست:
عِدَّةٌ مِنْ أصْحَابِنا، عَنْ أحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنانٍ، عَنْ يُونُسِ بْنِ يَعْقُوبَ، عَنِ الْحارِثِ بْنِ الْمُغيرَةُ، وَ عِدَّةٍ مِنْ أصْحابِنا مِنْهُمْ عَبْدُ الأعْلى وَ أبُو عُبَيْدَةَ وَ عَبْدُ اللّهِ بْنُ بِشْرٍ الْخَثْعَمِىُّ سَمِعُوا أَبا عَبْدِ اللّهِ عليه السلام يَقُولُ: إِنّى لأعْلَمُ ما فى السّموات و ما فِى الأرْضِ، و أعْلَمُ ما فِى النَّارِ، وَ أعْلَمُ ما كانَ وَ ما يَكوُنُ. قالَ: ثُمَّ مَكَثَ هُنَيْئَةً فَرَأَى أنَّ ذلِكَ كَبُرَ عَلى مَنْ سَمِعَهُ مِنْهُ، فَقالَ: عَلِمْتُ ذلَكَ مِنْ كِتَابِ اللّهِ عز و جل ؛ إنَّ اللّهَ عز و جل يَقُولُ: فيهِ تِبْيانُ كُلِّ شى ءٍ .^۲
گذشته از عبارتِ «فيهِ تِبْيانُ كُلِّ شَى ء» كه نصّى قرآنى نيست و نقل به معناى «تِبْيَـنًا لِّكُلِّ شَىْ ءٍ»^۳
است ^۴ و بر فرض صحّت صدور حديث، نفس متّكى شمردن آن علم