1.أوائل المقالات ، ص ۸۲ ، گفتار ۶۱.

2.المنقذ من التقليد، ج ۲ ، ص ۴۲؛ شرح نهج البلاغة ، ابن ابى الحديد ، ج ۱۳ ، ص ۱۳۱ (المتكلمون يسمون إبطال الثواب إحباطاً و إبطال العقاب تكفيراً) .

3.شرح جمل العلم و العمل، ص ۱۴۶ ؛ الاقتصاد، ص ۱۱۷ ؛ المنقذ من التقليد، ج ۲ ، ص ۷۰ ؛ قواعد المرام، ۱۶۴ ؛ كشف المراد، ص ۲۷۶ ؛ بحار الأنوار ، ج ۵ ، ص ۳۳۱. گفتنى است كه نويسنده الياقوت نيز قائل به بطلان تحابط است (الياقوت، ص ۶۳ ؛ انوار الملكوت، ص ۱۷۲). ادله قائلان به بطلان تحابط را در منابع ياد شده و نيز در المسائل السروية (ص ۹۸) ببينيد. از نظر منابع كلامى ، آيات ، با مضمون حبط اعمال به معناى عدم ثبوت استحقاق است ، نه سقوط استحقاق پس از ثبوت (المسلك فى اُصول الدين، ص ۱۲۱). گفتنى است بسيارى از متكلّمانى كه احباط و تكفير را نپذيرفته اند، استحقاق ثواب و عقاب را مشروط به موافات دانسته اند. بيان علّامه مجلسى درباره مفهوم موافات ، گوياست: «اعلم أن المشهور بين متكلمى الإمامية بطلان الإحباط و التكفير. بل قالوا باشتراط الثواب و العقاب بالموافاة بمعنى أن الثواب على الإيمان مشروط بأن يعلم الله منه أنه يموت على الإيمان و العقاب على الكفر و الفسوق مشروط بأن يعلم الله أنه لا يسلم و لا يتوب و بذلك أولوا الآيات الدالة على الإحباط و التكفير». (بحار الأنوار ، ج ۵ ، ص ۳۳۱) . از عالمان قائل به موافات ، مى توان از خواجه نصير الدين طوسى (كشف المراد، ص ۲۷۴ كه شارح در آن آورده كه قول به اشتراط موافات در ثواب و عقاب ، آموزه معتزله بغداد است و ديگر معتزله ، اعتقاد به آن ندارند) و فاضل مقداد (اللوامع الإلهية، ص ۴۳۶) ياد كرد. از بيان علّامه حلّى در مناهج اليقين ، چنين بر مى آيد كه از نظر وى ، موافات شرط نيست ؛ بلكه استمرار بر طاعت ، شرط استحقاق ثواب است و موافات ، دليل بر آن استمرار است. حمصى رازى ، موافات را وجه و شرطى در استحقاق ثواب و عقاب نمى داند ؛ زيرا از نظر وى ، وجوه و شروط افعال ، به هيچ روى روا نيست كه متأخّر از زمان وقوع آنها باشد (المنقذ من التقليد، ج ۲ ، ص ۷۸). تفاوت معناى موافات در اين بحث با موافات به معناى زوال ناپذيرى ايمان حقيقى به خدا را ـ كه در ادامه نوشتار خواهد آمد ـ ، نبايد از نظر دور داشت.