حجّت خدا را نمى سزد كه درباره امرى جاهل باشد و لاادرى بر زبان آرد. به ضميمه احاديثى كه وارد شده كه علم ماكان و مايكون ، نزد امامان هست و تمامى دانش هاى پيامبران به ايشان رسيده است. افزون بر آن كه بيشتر صناعات به انبيا منسوب است و تعليم اسماء به آدم عليه السلام به گونه اى تفسير شده كه همه صناعات را شامل است. ۱ و بالجمله براى متتبّع، ترديد در آن نيز شايسته نيست و امّا حكم عقل به لزوم آن دو ، محلّ توقّف است ، گو اين كه اعتقاد به آن دور نيست. مى گويم: بسيارى از احاديث اين باب ، به خواست خداى متعال در تضاعيف معجزات ائمّه عليهم السلام خواهد آمد . ۲
د . ظهور معجزات و اعلام بر دست ائمّه عليهم السلام
بنا به گزارش شيخ مفيد درباره ظهور معجزات بر دست ائمّه ، در ميان اماميان ، سه ديدگاه وجود دارد. ديدگاه شيخ مفيد ، آن است كه ظهور معجزات بر دست امامان ، عقلاً واجب نبوده و قياسا ممتنع نيست. درباره وقوع معجزات از ايشان نيز اخبار و گزارش هاى متظاهر و منتشر ، نقل شده است و او از جهت سمع و آثار صحيح بر اين مسئله ، قطع دارد. جمهور اهل امامت (اماميه) با شيخ مفيد ، هم عقيده اند. بسيارى از منسوبان به اماميه ، صدور معجزه از سوى امامان را به سان پيامبران ، عقلاً واجب مى دانند. آل نوبخت ، مخالف وقوع معجزه به دست ائمّه عليهم السلام هستند. ۳
احاديث دلالت كننده الكافى بر صدور معجزه از امامان را مى توان شامل دسته هاى زير دانست :
1.براى نمونه ، طبرسى مى گويد: «و معنى تعليمه أسماء المسميات أنه أراه الأجناس التى خلقها و علّمه أن هذا اسمه فرس و هذا اسمه كذا و علّمه احوالها و ما يتعلق بها من المنافع الدينية و الدنيوية» (جوامع الجامع، ج ۱ ص ۳۷).
2.بحار الأنوار، ج ۲۶ ، ص ۱۹۳.
3.أوائل المقالات ، ص ۶۸، گفتار ۴۲ .
