traditions about the Companions and the Prophet that were known and transmitted in both centers of learning already in the second half of the seventh century.
It is improbable, however, that the source-critical approach can lead to an earlier period, aside from exceptional cases. One of the limitations of this method is that it cannot generalize. That means that as long as a single hadith or a group of traditions has not yet been or cannot be scrutinized by this method, their dating remains obscure.
A judgment about their historical reliability must be postponed or cannot be made.

با وجود اين تفاوتها، شکي نيست که احاديثي پيرامون صحابه و پيامبر(، در هر دو مکتب حديثي، در نيمه قرن هفت، مشهور بوده، و دهان به دهان نقل ميشده است.
البته اين مساله کمي دور از ذهن است که از ميان احاديث مقبول و با تحقيق موشکافانه تاريخي، بتوان به دوره متقدمتر دست يافت. يکي از معايب اين روش، اين است که نميتواند دسته بندي شود. [البته] اين بدين معنا نيست که يک حديث، يا گروهي از احاديث، با اين روش، حتي بررسي نشدهاند، يا به عبارت بهتر بررسي دقيقي نشدهاند و اطلاعات آنها دست نخورده مانده است.
قضاوت پيرامون اعتماد به آنها، از لحاظ تاريخي بايد به تأخير انداخته شود يا اصلاً نميتواند انجام شود.