جصاص، نيز مي‌نويسد:
جابر از کساني است که هيچ امري بدو اثبات نمي‌شود. از او اموري حکايت شده که سبب عدم قبول روايت او است؛ مانند اعتقاد به رجعت چنان که گفته‌اند. او در بيشتر رواياتش کذاب بود. جماعتي از پيشوايان سلف نيز به کذب او گواهي داده‌اند ^۱ .
برخي از مشايخ حديث و رجال اهل تسنن نيز او را مدلّس خوانده‌اند ^۲ .
چنين اتهاماتي را نمي‌توان پذيرفت، زيرا متهم کردن او به کذب ريشه در شيعه بودن وي و اعتقاداتي چون رجعت و علم لدني ائمه عليهم السلام دارد ^۳ و گذشته از اين از ميان معاصران سني وي، بزرگاني چون سفيان ثوري، وکيع بن جراح، شعبة بن حجاج و زهير بن معاويه به صداقت وي در نقل حديث گواهي داده‌اند. ابو داوود طيالسي از عبد الرحمن بن مهدي و وکيع و آن دو از سفيان ثوري شنيده‌اند: «در نقل حديث کسي را با تقواتر و پارساتر از جابر نديدم» ^۴ به نقل از شافعي، سفيان چنان اعتقادي به جابر داشته که به شعبه مي‌گفته اگر عليه جابر جعفي چيزي بگويي، من نيز عليه تو سخن خواهم گفت. ^۵ وکيع، وثاقت وي را غير قابل ترديد دانسته است. شعبه و زهير بن معاويه، با تعابيري چون «صدوق» ^۶ ، «من اوثق الناس» ^۷ و «من اصدق الناس» ^۸ از وي ياد کرده‌اند ^۹ . ابو داوود از شعبه درباره رد شبهه مدلس بودن جابر جعفي چنين نقل کرده است:
به گفته اين ديوانگان و نابخردان که در باب جابر اندر ترديد هستند، منگريد؛ آيا وي تا به حال از کسي که نديده، نقل نموده است؟ ^۱۰
به غير از مواردي که ذکر شد، شريک بن عبد الله نخعي نيز بر عدالت جابر گواهي داده است ^۱۱ . شگفت آن‌جاست که ابوحاتم رازي سخنانِ شعبه و ثوري را ـ که متضمن مدح جابر است ـ به سود