خواستگارى امير مؤمنان(ع) از حضرت فاطمه(س)

علاقه و محبّت امير مؤمنان(ع) به فاطمه(ع)، امرى طبيعى بود. افزون بر قرابت نسبى، کمالات معرفتى، اخلاقى و دينى فاطمه، از دوره کودکى در پيش ديد امير مؤمنان بود. على(ع) در پاسخ کسانى که او را به پيش قدمى در خواستگارى از دختر پيامبر(ص) تشويق مى کردند، مى فرمود: «به خدا سوگند، فاطمه شايسته علاقه و دوست داشتن است»؛[۱]ولى حرمت و اُبهّت پيامبر(ص) مانع از اظهار اين علاقه بود.

سرانجام، سعد بن معاذ، واسطه اين امر خير شد و موافقت ضمنى پيامبر(ص) براى خواستگارى را به على(ع) منتقل کرد. امير مؤمنان(ع) وضو گرفت، غسل کرد، بهترين لباس خود را پوشيد و پس از خواندن دو رکعت نماز، به تنهايى براى خواستگارى از فاطمه نزد پيامبر(ص) رفت.[۲]

مطابق برخى گزارش ها در جلسه اوّل[۳]يا جلسه سوم،[۴]على(ع) خواسته خود را با پيامبر(ص) در ميان گذاشت.[۵]پيامبر(ص) اگر چه با اين پيشنهاد موافق بود و با روى باز با آن مواجه شد، ولى به روش پيشين خود، اين خواستگارى را نيز با دخترش در ميان نهاد. براى نخستين بار و بر خلاف بارهاى قبل، فاطمه(ع) روى برنگرداند، ساکت ماند و سر به زير افکند.

موافقت حيامَدار فاطمه(ع)، پيامبر(ص) را به اظهار وا داشت و فرمود:

سُکوتُها اقرارُها.[۶]

سکوت او، رضايت اوست

اين ازدواج رنگى آسمانى و جلوه اى زمينى داشت. پيامبر(ص) در پاسخ به اعتراض خواستگاران پيشين، فرمود:

به خدا سوگند، من فاطمه را از شما باز نداشتم ؛ بلکه خداى متعال، او را از شما دريغ کرد و به ازدواج على در آورد.[۷]

روشن است که شرط اوّل يک ازدواج شايسته، همسانى همسران است که در خواستگاران پيشين فاطمه(ع) وجود نداشت و تنها در شخص امام على(ع) متبلور بود.

امام صادق(ع) مى فرمايد:

اگر خداى ـ تبارک و تعالى ـ امير مؤمنان(ع) را براى ازدواج با فاطمه نيافريده بود، همتايى براى او روى زمين نبود، از آدم تا ديگران.[۸]

مراسم خواستگارى و عقد ازدواج، حدود يک سال پس از هجرت پيامبر(ص) به مدينه، در آغازين ماه هاى سال دوم هجرى، در ماه صفر يا ربيع الأوّل انجام شد.

در آن هنگام، امير مؤمنان(ع) ۲۴ سال و فاطمه(ع) نُه سال داشت.[۹]