اين نكته و رعايت آن باعث شده است كه رنگ و بوى تفسير ايشان ، حتى در هنگام تفسير آيات احكام ، با آنچه در آيات الأحكام ها يا تفاسير فقهى ذيل اين آيات مى خوانيم به گونه قابل ملاحظه اى متفاوت باشد .
و . ديدگاه ايشان درباره حجيت خبر واحد و شروط عمل به آن ، با ديدگاه مرحوم آيت اللّه خويى رحمه الله تفاوت دارد. چنان كه مى دانيم آيت اللّه خويى رحمه الله خبر واحد را تنها در صورتى معتبر و حجت مى دانست كه تمام راويان آن ثقه باشند ، و خبرى را كه حتى يك راوى آن غير ثقة بود ، نمى پذيرفت . ايشان در دوران متأخر سردمدار جريان اعتماد به خبر ثقة بودند .
در مقابل اين جريان ، مكتب خبر موثوقٌ به وجود دارد ، كه بيشتر قُمّيان مانند : آيت اللّه بروجردى رحمه الله ، حضرت امام رحمه الله و شاگردان آيت اللّه بروجردى رحمه الله هم اكنون معتقد به اين ديدگاه اند . بر اساس ديدگاه اين بزرگان نه تنها خبرى كه همه راويان آن ثقة باشند حجت است بلكه هر خبرى كه اطمينان عقلايى ـ البته از راه هاى معتبر ـ به صدور آن از معصوم عليه السلام پيدا كرديم نيز حجت خواهد بود ، گرچه يك يا چند راوى آن نيز ضعيف باشد؛ البته اين دسته دوم براى پذيرش خبر ، قرائنى را نيز در نظر مى گيرند.
مفسر گران قدر از دسته دوم است و در اين نظر با استاد خود اختلاف مبنا دارد ، علّامه فضل اللّه در چند جا از تفسير خود تصريح مى كند : ما در حجيت خبر [تنها ]به خبر ثقه اطمينان نمى كنيم بلكه [علاوه بر آن] خبرى را كه موثوقٌ به باشد نيز قابل اعتماد مى دانيم ، زيرا ملاك اصلى حجيت خبر واحد بناى عقلاست و آنان در جايى كه احتمال كذب ضعيف باشد نيز معمولاً به حديث اعتماد مى كنند» .
ايشان در مقام تفسير آيه 6 از سوره مبارك حجرات كه مى فرمايد : « يَـأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُواْ إِن جَآءَكُمْ فَاسِقُم بِنَبَإٍ فَتَبَيَّنُواْ » كه گروهى از آن براى اثبات حجيت خبر عادل ـ و نه غير او ـ استدلال كرده اند ، مى گويند: اين آيه به دنبال تحريض مؤمنان به مطمئن شدن از وثاقت در نقل است [يعنى اين كه مطمئن شوند خبر درست است] نه الزاماً وثاقت شخص ؛ بنا بر اين ، به خبر بسيارى از مردم كه گرچه به تمام جوانب شرع عمل نمى كنند ـ و از همين رو نمى توان آنها را عادل ناميد ـ اما معمولاً در گفتارهاى روزانه خود از دروغ